Για πολλές ετεροφυλόφιλες γυναίκες, η δεκαετία των τριάντα σημαδεύεται από αμφιβολίες και ανησυχίες, τροφοδοτούμενες από κοινωνικές πιέσεις να ζήσουν την «ιδανική ζωή». Αυτή η ψυχοφθόρα περίοδος έχει ονομαστεί «Panic years» από τη δημοσιογράφο Nell Frizzell.
Ένα μεγάλο σπίτι, μια ακμάζουσα καριέρα, μια ευτυχισμένη οικογένεια… Πολλοί άνθρωποι τσεκάρουν αυτά τα κουτάκια στο μπίνγκο της «επιτυχημένης ζωής». Αλλά η γραμμή ανάμεσα στο ιδανικό και την προσδοκία είναι λεπτή. Οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες είναι συχνά οι πρώτες που στοχοποιούνται, ιδιαίτερα γύρω στα τριάντα. Στη συλλογική φαντασία, αυτή η ηλικία συμβολίζει την ολοκλήρωση: υποτίθεται ότι έχεις βρει τον επαγγελματικό σου δρόμο, έχεις παντρευτεί, έχεις κάνει παιδί… Μια άρρητη προθεσμία που δημιουργεί έντονο άγχος σε όσες δεν εντάσσονται σε αυτά τα κουτάκια που επιβάλλουν τα παραδοσιακά μοντέλα.
Αυτή η περίοδος πίεσης και αβεβαιότητας θεωρητικοποιήθηκε ως τα «χρόνια πανικού» από τη Nell Frizzell. Στο βιβλίο της The Panic Years (2021), η Βρετανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος περιγράφει τα χρόνια μεταξύ 25 και 40 ως μια πραγματική ζώνη αναταραχής όπου προσωπικές επιθυμίες, βιολογικοί περιορισμοί, οικογενειακές προσδοκίες και κοινωνικοί κανόνες συγκρούονται. Ξαφνικά, κάθε απόφαση φαίνεται καθοριστική, σαν όλο το μέλλον να εξαρτάται από λίγα χρόνια. «Νιώθω σαν να έχω μείνει πίσω στη ζωή μου και ότι ο χρόνος μου τελειώνει. Νιώθω επίσης ότι κάθε βήμα που κάνω, ή δεν κάνω, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη τη ζωή μου», επιβεβαιώνει η Amandine, 33 ετών, φωτογράφος, στο Slate.
«Χρόνια πανικού»: Η ηχώ πατριαρχικών, σεξιστικών και ηλικιακών προτύπων
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι μεμονωμένο. Αποκαλύπτει τη δομική φύση αυτών των ανησυχιών, που συνδέονται με βαθιά ριζωμένους πατριαρχικούς, ηλικιακούς και σεξιστικούς κανόνες. Η κοινωνιολόγος Christine Castelain-Meunier το επισημαίνει στο ίδιο άρθρο: «Σε μια κοινωνία που θεωρεί τις γυναίκες άνω των 40 ως “εκτός της ακμής τους”, τις κάνει να νιώθουν ότι η νεότητά τους θα διαρκέσει μόνο για λίγο και ότι πρέπει να την εκμεταλλευτούν όσο μπορούν».
Ένα διπλό μέτρο προστίθεται σε αυτή την πίεση: αυτό που εξυψώνει τη γήρανση των ανδρών ενώ υποτιμά εκείνη των γυναικών. Ενώ η ανδρική ωριμότητα συχνά γιορτάζεται, η γυναικεία γήρανση παραμένει συνδεδεμένη με μια μορφή απώλειας, επιθυμητότητας, γονιμότητας… Και αφού η αξία των γυναικών εξακολουθεί να μετριέται σε μεγάλο βαθμό βάσει αυτών των κριτηρίων, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα τριάντα μετατρέπονται, για πολλές, σε μια πραγματική υπαρξιακή κρίση.
Ευτυχώς, όλο και περισσότερες φωνές υψώνονται για να αμφισβητήσουν αυτά τα προστάγματα και να διευρύνουν τα μοντέλα της γυναικείας «επιτυχίας». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Lauren Bastide, η οποία, στο τελευταίο της δοκίμιο Finally Alone, μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε την εργένικη ζωή, όχι ως αποτυχία αλλά ως «υπόσχεση χειραφέτησης, ανανεωμένης αυτοεκτίμησης και τη δυνατότητα να κατοικήσουμε επιτέλους τον κόσμο με τον δικό μας ρυθμό».
Διαβάστε ακόμα
Βαριέσαι; Τέλεια. Σημαίνει ότι ο εγκέφαλός σου δουλεύει σωστά
