Υπάρχουν μέρες που το σώμα αντέχει, αλλά το μυαλό όχι. Που η ζωή δεν είναι τόσο δύσκολη όσο δείχνει, αλλά οι σκέψεις την κάνουν να μοιάζει βουνό. Κι εκεί, ανάμεσα σε αναμνήσεις, σενάρια, υποθέσεις και «κι αν...», το μυαλό παύει να είναι σύμμαχος και γίνεται ο πιο απαιτητικός εχθρός.
Το πρόβλημα δεν είναι οι σκέψεις. Είναι η ταύτιση μαζί τους. Το πώς κάθε μικρή φωνή μέσα μας μετατρέπεται σε αλήθεια, χωρίς καν να την αμφισβητήσουμε. Κι όμως, δεν είναι όλες οι σκέψεις αλήθεια. Μερικές είναι απλώς φόβοι ντυμένοι με λογική.
Οι σκέψεις που σε σαμποτάρουν χωρίς να το καταλάβεις
Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς, αλλά υπάρχουν μοτίβα σκέψεων που επανέρχονται και σε κρατούν πίσω. Είναι εκείνες οι φωνές που λένε «δεν είμαι αρκετός», «θα αποτύχω», «οι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα». Αυτές οι σκέψεις λειτουργούν σαν θόρυβος στο παρασκήνιο· δεν σε σταματούν αμέσως, αλλά σε φθείρουν σιγά σιγά.
Σκέψου πόσες φορές δεν έκανες κάτι γιατί ήδη είχες πειστεί ότι δεν αξίζει ή ότι θα αποτύχεις. Ο νους σε «προστάτευσε» από μια πιθανή απογοήτευση, μα στην ουσία σε απομάκρυνε από τη χαρά του να δοκιμάσεις. Αυτή είναι η παγίδα: να πιστεύεις πως το να μην προσπαθήσεις είναι ασφάλεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι φόβος.
Πώς να κάνεις ειρήνη με το μυαλό σου
Το πρώτο βήμα δεν είναι να σταματήσεις τις αρνητικές σκέψεις. Είναι να τις παρατηρήσεις. Να τις δεις όπως είναι: απλές φράσεις που περνούν. Μην τις πολεμάς. Αντιθέτως, αναγνώρισέ τες. Μόνο όταν τις αναγνωρίσεις, μπορείς να τις μεταμορφώσεις.
Η πρακτική της παρατήρησης, της επίγνωσης ή ακόμα και ο διαλογισμός, δεν είναι μια «φιλοσοφική πολυτέλεια». Είναι τρόπος να εκπαιδεύσεις τον νου σου να μην σε παρασύρει κάθε φορά που αγχώνεσαι, φοβάσαι ή αμφιβάλλεις.
Μάθε να αναρωτιέσαι: «Αυτό που σκέφτομαι, είναι γεγονός ή απλώς φόβος;» Αυτή η μικρή ερώτηση έχει τη δύναμη να αλλάξει ολόκληρη τη μέρα σου.
Unsplash
Η συμφιλίωση δεν σημαίνει σιωπή
Πολλοί πιστεύουν πως για να βρουν ηρεμία πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται. Η αλήθεια είναι πως ο νους δε σταματά ποτέ. Η συμφιλίωση δε σημαίνει σιωπή, αλλά αποδοχή. Σημαίνει να αφήνεις τις σκέψεις να περνούν, χωρίς να πιάνεσαι από καμία.
Όταν πάψεις να τις κρίνεις, χάνουν τη δύναμή τους. Και τότε, η φωνή μέσα σου αρχίζει να ησυχάζει από μόνη της. Δεν γιατί την έπεισες, αλλά γιατί έπαψες να τη φοβάσαι.
Μια πιο ήσυχη εκδοχή του εαυτού σου
Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην απουσία σκέψεων, αλλά στη σχέση που έχεις μαζί τους. Μπορείς να έχεις έναν νου γεμάτο φασαρία και παρ’ όλα αυτά να ζεις ήρεμα, αν μάθεις να τον ακούς χωρίς να τον πιστεύεις πάντα.
Κάθε φορά που αναγνωρίζεις μια τοξική σκέψη και επιλέγεις να μην την ταΐσεις, κερδίζεις ένα μικρό κομμάτι ελευθερίας. Και κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα, αρχίζεις να χτίζεις μια πιο ήσυχη εκδοχή του εαυτού σου. Εκεί όπου ο νους δεν είναι εχθρός, αλλά καθρέφτης που σε βοηθά να δεις ποιος πραγματικά είσαι.
