Όταν ξεκινάς να δίνεις τα πάντα στη δουλειά, δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Πίνεις καφέ, στρώνεσαι, λες «θα το κάνω όπως πρέπει». Και το κάνεις. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς πραγματικά tired πριν καν ξεκινήσει η μέρα σου. Το μυαλό δεν λειτουργεί όπως παλιά. Το σώμα διαμαρτύρεται. Και κάπου ανάμεσα στα deadlines και τα Zoom calls, χάνεται κάτι πολύ βασικό: ΕΣΥ.

Δεν είναι μαγκιά να αντέχεις τα πάντα

Έχει περάσει η εποχή που το να δουλεύεις ασταμάτητα ήταν απόδειξη επιτυχίας. Η αλήθεια είναι πως αν δε βάζεις φρένο, το σώμα σου θα το βάλει για σένα. Οι πονοκέφαλοι, η αϋπνία, η κόπωση, η ευερεθιστότητα είναι όλα σημάδια που ζητούν να τους δώσεις σημασία. Δε φταις που κουράστηκες. Φταις μόνο αν συνεχίζεις να μην κάνεις κάτι για να σταματήσει αυτό.

Το μυαλό χρειάζεται χώρο για να αναπνεύσει

Η δημιουργικότητα και η καθαρή σκέψη δεν ευδοκιμούν σε περιβάλλον πίεσης και κούρασης. Όταν όλα γίνονται με το ζόρι, η φλόγα σιγά-σιγά σβήνει. Όχι γιατί δε σε νοιάζει πια, αλλά γιατί έχεις κουραστεί να νοιάζεσαι συνέχεια. Χρειάζεσαι χρόνο μακριά από οθόνες, γραφεία και notifications. Χρειάζεσαι πράγματα χωρίς deadlines.

Unsplash

Δεν είναι εγωιστικό να θες να προστατευτείς

Το να βάζεις όρια δε σημαίνει πως δε δουλεύεις αρκετά. Σημαίνει πως θες να δουλεύεις όλες τις μέρες της εβδομάδας χωρίς να διαλύεσαι. Όταν σταματήσεις να τα δίνεις όλα, δεν γίνεσαι λιγότερο ικανός αλλά περισσότερο παραγωγικό άτομο. Σκέψου το αλλιώς: τι θα έλεγες σε έναν φίλο σου που έχει αρχίσει να καταρρέει από τη δουλειά; Το ίδιο να πεις και στον εαυτό σου.

Το πιο δύσκολο δεν είναι να σταματήσεις. Είναι να τολμήσεις

Για να σπάσεις τον κύκλο της υπερεργασίας, χρειάζεται θάρρος. Είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις όπως είσαι, με την ψευδαίσθηση του ελέγχου, παρά να παραδεχτείς ότι κάπου μέσα σου σιγοβράζει η φθορά. Αλλά αν το κάνεις, αν σηκώσεις φρένο έστω και λίγο, θα δεις ότι δεν καταρρέει ο κόσμος. Αντιθέτως, ίσως αρχίσει να ξαναβρίσκει χρώμα.