Υπάρχουν κουβέντες που δεν προγραμματίζονται. Συμβαίνουν εκεί, ανάμεσα σε μια στάση λεωφορείου και ένα «άντε να τα πούμε». Κάποιος κρατά τον καφέ του, κάποιος άλλος τσάντες με ψώνια, και ξαφνικά ξεκινά μια συζήτηση που θυμίζει παλιά ταινία.

Καμία επίσημη πρόσκληση, κανένα τραπέζι στρωμένο. Μόνο δυο άνθρωποι που βρέθηκαν την ίδια στιγμή στον ίδιο δρόμο, με διάθεση να πουν κάτι λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο «τι κάνεις;».

Οι κουβέντες που δεν χρειάζονται σκηνικό

Όταν στέκεσαι όρθιος, όλα είναι πιο αληθινά. Δεν υπάρχει ο ρόλος του «οικοδεσπότη» ή του «επισκέπτη». Δεν υπάρχει ο καναπές που σε κάνει να βυθίζεσαι και να βαραίνεις τη σκέψη σου.

Υπάρχει μόνο μια φυσική, πρόχειρη στάση που χωράει αλήθεια. Οι λέξεις βγαίνουν πιο αυθόρμητες, πιο κοντά στην καρδιά και λιγότερο στη λογική. Ίσως επειδή δεν έχεις τον χρόνο να φιλτράρεις τι θα πεις. Ίσως γιατί η ζωή είναι εκεί, γύρω σου, και κινείται την ώρα που μιλάς.

Τα πεζοδρόμια έχουν ψυχή

Πόσες φορές δεν έχεις σταθεί έξω από ένα σπίτι, με το κλειδί στο χέρι, και τελικά έμεινες εκεί για ώρες να μιλάς; Στην πόρτα, στο πεζοδρόμιο, κάτω από ένα φως που τρεμοπαίζει.

Αυτές οι στιγμές είναι μικρές νησίδες οικειότητας, χωρίς φίλτρα. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε σκηνοθεσία. Κι όμως, εκεί λέγονται πράγματα που ίσως δεν θα έβγαιναν ποτέ στο τραπέζι ή σε μια «σοβαρή» κουβέντα.

Unsplash

Όρθιοι, αλλά πιο κοντά

Υπάρχει κάτι στην όρθια στάση που φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Ίσως γιατί νιώθεις ελεύθερος να φύγεις, και τελικά μένεις λίγο παραπάνω. Ίσως γιατί δεν υπάρχει η πίεση της σιωπής, αλλά η ελευθερία του «να συνεχίσουμε λίγο ακόμη». Είναι μια μορφή επικοινωνίας χωρίς προσδοκίες. Και αυτό την κάνει πιο γνήσια.

Γιατί αυτές οι κουβέντες μένουν

Οι κουβέντες «στο πόδι» είναι σαν τα τραγούδια που γράφονται χωρίς σχέδιο. Δεν έχουν δομή, αλλά έχουν ψυχή. Είναι εκείνες που σε κάνουν να χαμογελάς λίγο αργότερα, περπατώντας μόνος.

Κουβαλούν αυθορμητισμό, ειλικρίνεια, στιγμές που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αλλιώς. Και ίσως γι’ αυτό, όταν κάποιος σου πει «πετάξου λίγο να πούμε μια κουβέντα», ποτέ δεν είναι «λίγο».

Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται καρέκλα. Θέλουν μόνο δυο ανθρώπους, έναν δρόμο και μια ανοιχτή καρδιά. Οι πιο ωραίες κουβέντες, τελικά, δεν προγραμματίζονται. Συμβαίνουν απλώς... στο πόδι.