Υπάρχουν φιλίες που τελειώνουν ξαφνικά, χωρίς καβγάδες, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς μια καθαρή εξήγηση. Μπορεί να χαθείς απλώς μέσα στην καθημερινότητα, να περάσουν μήνες χωρίς μήνυμα και, πριν το καταλάβεις, κάποτε μιλούσες κάθε μέρα με έναν άνθρωπο που τώρα μοιάζει ξένος. Κι αυτό το «πώς φτάσαμε εδώ;» μένει να αιωρείται χωρίς απάντηση.

Το τέλος μιας φιλίας χωρίς εξήγηση πονά διαφορετικά. Δεν έχεις τι να επουλώσεις, μόνο ένα «κενό» που προσπαθείς να κατανοήσεις. Ίσως κάποιος απομακρύνθηκε επειδή μεγάλωσε αλλιώς, άλλαξε ρυθμό, ή απλώς δεν ένιωθε πια την ίδια σύνδεση. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως η φιλία δεν άξιζε. Ίσα ίσα, πολλές φορές αυτές οι σιωπηλές αποχωρήσεις μάς μαθαίνουν περισσότερα απ’ όσο νομίζουμε.

Η αξία του να μην κρατάς θυμό

Όταν μια φιλία τελειώνει χωρίς δραματικές εξηγήσεις, έχεις την ευκαιρία να τη θυμάσαι όπως ήταν στα καλύτερά της. Να κρατήσεις τις στιγμές, τις αγκαλιές, τα αστεία, τις κουβέντες στις τρεις τα ξημερώματα. Δεν χρειάζεται να θυμώσεις, να ψάξεις λάθη ή να αναζητήσεις «τον φταίχτη». Μερικές φορές το να αφήνεις κάτι να φύγει ήρεμα είναι ο πιο ώριμος τρόπος να το τιμήσεις.

Και ίσως κάπου βαθιά, να υπάρχει ακόμα αγάπη. Όχι εκείνη η ενεργή, που στέλνει μηνύματα και κάνει καφέδες μαζί, αλλά η ήρεμη, εκείνη που εύχεται το καλό του άλλου από μακριά.

Unsplash

Οι μικρές αλήθειες που μένουν

Κάθε φιλία που χάνεται αφήνει πίσω της μαθήματα, ακόμα κι αν δεν τα συνειδητοποιούμε αμέσως. Μαθαίνεις πως οι σχέσεις θέλουν φροντίδα, πως δεν είναι δεδομένες. Μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο τους ανθρώπους που μένουν, αλλά και να αποδέχεσαι εκείνους που διάλεξαν να φύγουν. Μαθαίνεις πως το «για πάντα» στη φιλία δεν είναι υπόσχεση, είναι ευχή.

Και κυρίως, μαθαίνεις πως καμιά σχέση δεν πάει χαμένη, γιατί πάντα αφήνει κάτι μέσα σου, έστω κι αν αυτό το κάτι είναι η ικανότητα να αγαπάς λίγο πιο συνειδητά.

Η γαλήνη της αποδοχής

Κάποια στιγμή έρχεται η γαλήνη. Δε σε πονάει πια που δε μιλάτε, δεν κοιτάς παλιές φωτογραφίες με πίκρα. Αντίθετα, χαμογελάς. Γιατί ξέρεις πως εκείνη η φιλία, όσο κι αν κράτησε, ήταν αληθινή. Και αυτό αρκεί.

Μερικοί άνθρωποι δεν προορίζονται να μείνουν για πάντα. Έρχονται για να μας αλλάξουν, να μας δείξουν κάτι, να μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε. Και όταν φύγουν, μένει κάτι δικό τους μέσα μας, μια μικρή υπενθύμιση πως κάποτε αγαπηθήκαμε αληθινά, έστω και για λίγο.