Καλεσμένη του Μιχάλη Κεφαλογιάννη στο Ζω καλά ήταν η ηθοποιός Χρύσα Ρώπα, η οποία μίλησε για την κατάθλιψη με την οποία φλερτάρει, όπως χαρακτηριστικά λέει, αλλά και τα φάρμακα που εξακολουθεί να παίρνει για να αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή της.

«Η κατάθλιψη για μένα είναι μεγάλη ιστορία. Καθόταν πάντα δίπλα μου. Ο πρώτος γιατρός μου είπε όταν τον ρώτησα αν έχω κατάθλιψη μού είπε ότι "φλερτάρω" με αυτήν.

Εγώ στο μενού μου δεν έχω να παίρνω προληπτικά αγχολυτικά. Κάνω χρήση ελάχιστης δόσης όταν καταλαβαίνω ότι έχω να αντιμετωπίσω κάτι που δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο.

Πέρασα ένα εξάμηνο με την αρρώστια της αδελφής μου, με έναν καρκίνο που έκανε πολύ γρήγορα μετάσταση, που δεν πήρα τίποτα. Ντρεπόμουν να πω ότι έχω κατάθλιψη. Μετρούσα τα γεγονότα που μου προκαλούσαν την κατάθλιψη και όταν ήρθε ΤΟ γεγονός δεν είχα τίποτα».

Η ηθοποιός εξήγησε τι ήταν αυτό που την στιγμάτισε στη ζωή της και χρειάστηκε φαρμακευτική αγωγή.

«Είμαι 69 στα 70. Ο σκληρός δίσκος αρχίζει και γράφει πολλά πράγματα, τα λάθη που έκανες, τις ατυχίες που είχες και αρχίζει ένα αυτομαστίγωμα χωρίς να το θέλεις. Εμένα για παράδειγμα με στιγμάτισε πολύ το ψέμα που δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μου και δεν το παλεύω. Καμιά φορά η λύση είναι το χάπι».

Η ηθοποιός μίλησε για την πρώτη φορά που πήρε αντικαταθλιπτικά, η οποία δεν ήταν και πολύ καλή.

«Αντέδρασα στην αρχή για τα αντικαταθλιπτικά. Είχαν επιπτώσεις και αυτό με κινητοποίησε. Έκανα κατακράτηση υγρών και έγινα μια χοντρή που δεν είχα ρούχα να φορέσω, δεν ήθελα να βγω από την πόρτα. Τρόμαξα πολύ και αναζήτησα έναν άλλο γιατρό και μου βρήκε λύση. Πρέπει να το ψάξεις μόνος σου.

Ξέρεις τι είναι η κατάθλιψη όπως το βίωσα; Ήθελα να γυρίσω στην κοιλιά της μάνας μου» είπε χαρακτηριστικά.

Όπως εξήγησε, η κατάθλιψη είναι μια πάθηση που γιατρεύεται με χάπια όπως κάθε άλλη πάθηση και δεν είναι κατώτερη η ψυχή του σώματος.

«Την πρώτη φορά που απευθύνθηκα σε γιατρό ήταν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που κάτι συνέβη στη ζωή μου και δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα. Και με έστειλαν σε έναν ψυχίατρο που του είπα ό,τι μπορούσα να του πω και με έμπασε σε ένα φάρμακο που μόνη μου κατάλαβα ότι δεν το θέλω» ανέφερε ακόμα.