Ένα throwback σε μια στιγμή σταθμό στην τηλεοπτική του καριέρα έκανε ο Νίκος Αλιάγας στο Instagram. Ο παρουσιαστής γύρισε 24 χρόνια πίσω, στο 2001 όταν πρωτοξεκινούσε την παρουσίαση του Star Academy που τον καθιέρωσε στη Γαλλία, με αφορμη ότι το talent show επέστρεψε πριν από λίγες μέρες για πολλοστή χρονιά με εκείνον στο τιμόνι.
Ο Νίκος Αλιάγας ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον κόσμο για αυτά τα 24 χρόνια αλλά και τους συνεργάτες του. Τι έγραψε και το συνόδευσε με μια φωτογραφία από τότε;
«20 Οκτωβρίου 2001, ξεκίνησα ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα μου. Χωρίς να ξέρω το γιατί, χωρίς υπερμεγέθη φιλοδοξία, απλώς ακολουθώντας μια διαίσθηση. Με την εσωτερική επιθυμία για μάθηση, να ξεπεράσεις τις αμφιβολίες και τους φόβους της νεότητας, να ρισκάρεις επίσης.
Δεν είχα καμία εγγύηση ότι θα έφτανα στο τέλος μιας ιστορίας της οποίας αγνοούσα την έκβαση, αλλά ακολουθούσα μια θέληση πιο δυνατή από οποιαδήποτε βεβαιότητα. Το ένστικτό μου με τραβούσε προς αυτήν την άγνωστη χώρα.
Δεν ήταν καθόλου «ζωή στο παλάτι» τις πρώτες εβδομάδες προβολής του Star Academy.
Έπρεπε να μάθω καινούρια πράγματα, να αναγνωρίσω τη δυνατότητα ενός δρόμου, να δουλέψω σκληρά (και αυτό δεν έχει αλλάξει), να αντέξω τα πρώτα σοκ μιας τόσο έντονης δημόσιας έκθεσης.
Δεν γνώριζα κανέναν στον χώρο. Eρχόμουν από την ενημέρωση και κουβαλούσα την ανάμνηση μιας χαρούμενης εμπειρίας στην ομάδα της Christine Bravo.
Ακόμα θυμάμαι τον Étienne Mougeotte να μου σφίγγει το χέρι στο γραφείο του, ενώ μέσα μου ήλπιζα να φανώ αντάξιος των προσδοκιών του.
Θυμάμαι τον @thuillierp, τον #GuillaumeDeVerges, τον νεαρό @aprikian_ara και τον @franckfirminguion στους διαδρόμους του @tf1.
Αργότερα, γνωρίζοντας τις ομάδες της Εndemol με τον @arthur_officiel, τον Stéphane Courbit, τον @aljofficiel και όλους τους άλλους, προσπάθησα να μάθω τους κανόνες ενός νέου επαγγέλματος. Όχι χωρίς δυσκολίες, αλλά πάντα με πάθος.
Έτσι είναι η ζωή: γεμάτη μαθήματα, αγώνες που κερδίζουμε ή χάνουμε, αλλά πάνω απ’ όλα, εσωτερική ολοκλήρωση…
Δεν γράφουμε σίγουρα όλα τα κεφάλαια αυτού που γίνεται η μοίρα μας — και ευτυχώς — αλλά το να μπορούμε πού και πού να αναγνωρίζουμε τα σημάδια της, δεν είναι μικρό πράγμα.
24 χρόνια αργότερα, ακριβώς την ίδια μέρα, γυρίζω την ταινία πίσω. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος.
Ξέρω, βαθιά μέσα μου, πως απ’ όλα αυτά λίγα μου ανήκουν, εκτός από το γεγονός ότι προσπάθησα να προσφέρω στους ανθρώπους, να συνοδεύσω νέους να ενηλικιωθούν μέσα από άγνωστα μονοπάτια της σκιάς και του φωτός.
24 χρόνια μετά, το ταξίδι συνεχίζεται χάρη σε εσάς. Πάντα αισθάνομαι σαν ταξιδιώτης που βλέπει στο παράθυρο τους μαιάνδρους του χρόνου να φεύγουν αλλά αυτή τη φορά είμαστε όλοι μαζί. Ευχαριστώ».
