Ο Γιώργος Σαμπάνης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή της ΕΡΤ, «Στούντιο 4». Σε μια από τις πιο ειλικρινείς συνεντεύξεις του, ο γνωστός καλλιτέχνης άνοιξε την καρδιά του, μιλώντας για την περίοδο που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τον τραυματισμό που τον «τσάκισε», αλλά και την προσωπική απώλεια που βίωσε την ίδια χρονιά.

Παράλληλα, αναφέρθηκε στο πώς μπήκε η μουσική στη ζωή του και πώς όλα άλλαξαν από τη μία στιγμή στην άλλη.

Από τον στίβο στη μουσική: «Ήμουν ο τύπος που τρέχει γρήγορα»

«Δεν ξέρω αν ονειρευόμουν τον αθλητισμό ή τη μουσική», παραδέχτηκε ο Γιώργος Σαμπάνης.

«Ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου πολύ νωρίς, ίσως γιατί ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Ήταν αθλητής και ήθελα να βρω έναν τρόπο να τον προσεγγίσω, να του δείξω ότι μπορώ κι εγώ. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που μπήκα τόσο νωρίς στον στίβο.

Η μουσική ήταν τρόπος έκφρασης, αλλά ο στίβος μου έδωσε μια ταυτότητα. Ήμουν “ο τύπος που τρέχει γρήγορα” και αυτό με βοήθησε να ξέρω ποιος είμαι και πού ανήκω», εξομολογήθηκε ο τραγουδιστής.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: ο τραυματισμός και η απώλεια

Για τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων, ο τραγουδιστής θυμήθηκε: «Το 2004 ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά. Όλοι ονειρευόμασταν να πιάσουμε ένα όριο για να τρέξουμε με την ομάδα της σκυτάλης ή έστω να μπούμε στο Ολυμπιακό χωριό. Όμως είχα ένα ατύχημα και χτύπησα το πόδι μου, έσπασα το μετατάρσιο. Αυτός ο τραυματισμός έκλεισε κάθε πιθανότητα συμμετοχής μου στους Αγώνες».

Την ίδια περίοδο, όμως, ήρθε και ένα ακόμα πιο σκληρό πλήγμα: «Εκείνη τη χρονιά πέθανε και ο παππούς μου, ο οποίος ήταν ήρωας για μένα και μεγάλη επιρροή στη ζωή μου. Συνέβησαν την ίδια ημέρα ο τραυματισμός και ο θάνατός του… Οπότε μπήκε σε δεύτερη μοίρα η πίκρα για τους Ολυμπιακούς».

Η τελετή έναρξης και η υπερηφάνεια

Ο Σαμπάνης αναφέρθηκε και στη συμμετοχή του στην τελετή έναρξης, λέγοντας: «Από αφέλεια και χαζομάρα δεν ήθελα να συμμετάσχω αρχικά. Όμως στον Παπαϊωάννου δε λες εύκολα όχι. Είχα πει ότι υπολογίζω να είμαι στην ομάδα, αλλά μετά ήρθε ο τραυματισμός. Ήταν ευγενέστατος και μου έδωσε μια ευκαιρία, παρότι ήμουν τραυματίας. Κάτι είδε σε μένα. Είμαι περήφανος που συμμετείχα σε εκείνη την τελετή, ήταν η πιο όμορφη απ’ όλες».

Το σημείο καμπής: «Η μάνα μου μου είπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου»

Μετά τον τραυματισμό του, όλα φάνηκαν να καταρρέουν. «Η μάνα μου μια μέρα μου είπε ότι πρέπει να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Δεν πήγαινε τίποτα καλά. Είχα χάσει τον κλειστό στίβο, χρωστούσα πολλά μαθήματα στα ΤΕΦΑΑ, δουλειά δεν είχα, φαντάρος δεν είχα πάει. Ήταν κομβικό σημείο στη ζωή μου», εξομολογήθηκε.

Κάπως έτσι, αποφάσισε να κυνηγήσει τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη: τη μουσική. «Δύο χρόνια αργότερα, αφού σταμάτησα τον αθλητισμό, έφτιαξα ένα cd με τα τραγούδια μου. Το άκουσαν τα κατάλληλα πρόσωπα και κάπως έτσι άρχισαν όλα».

Η πρώτη εμφάνιση και η πιο δύσκολη μέρα

Η πορεία του στη μουσική ξεκίνησε επίσημα το 2009. «Στην πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση τραγούδησα με τους Onirama, στις 18 Ιανουαρίου 2009, σε νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας. Το θυμάμαι γιατί εκείνη τη μέρα πέθανε ο παππούς μου. Ήταν ό,τι χειρότερο. Τραγούδησα κανονικά, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ήταν η πρώτη μου δουλειά. Δεν είχα επιλογή. Ήταν πολύ άγριο και βαρύ συναίσθημα, αλλά έπρεπε να συνεχίσω», είπε.

Με ειλικρίνεια και συγκίνηση, ο Γιώργος Σαμπάνης παραδέχτηκε ότι εκείνη η μέρα τον σημάδεψε για πάντα: «Δε θα την ξεχάσω ποτέ, για πολλούς λόγους. Ήταν το τέλος ενός κύκλου και η αρχή ενός άλλου».

Από τον στίβο στα τραγούδια

Σήμερα, ο Γιώργος Σαμπάνης έχει αποδείξει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από αθλητής του στίβου και μέλος της Ολυμπιακής ομάδας, έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές της ελληνικής μουσικής.

Κουβαλάει ακόμα μέσα του τη δύναμη, την πειθαρχία και το πείσμα του αθλητή, μόνο που πλέον τα διοχετεύει μέσα από τις μελωδίες και τους στίχους του.