Μια σπάνια φωτογραφία του Δημήτρη Παπαμιχαήλ από τον φακό του Κλεισθένη Δασκαλάκου ανέβασε ο Άρης Λούπασης μαζί ένα μικρό ιστορικό για την καταγωγή και την πορεία του σπουδαίου ηθοποιού που ταύτισε εν πολλοίς την προσωπική του ζωή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Η φωτογραφία τον απαθανατίζει με την πολυαγαπημένη του μητέρα, Ελένη, στο καμαρίνι του στο θέατρο σε παράσταση όπου παίζει με την Αλίκη.
«Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ποζάρει γελαστός δίπλα στη μητέρα του Ελένη στον φακό του @studio_kleisthenis στο καμαρίνι του στο θέατρο "Κεντρικόν" όπου το 1964 ανεβάζει μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη την "Κολόμπ" του Ανούιγ.
Ο αξέχαστος ηθοποιός είχε πάντα μια βαθιά αδυναμία στη μητέρα του. Δεν ήταν μόνο η γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο, ήταν η ψυχή της οικογένειας, ο άνθρωπος που τον μεγάλωσε με τρυφερότητα, ήθος και ευαισθησία σε δύσκολα χρόνια. Μαζί με τον σύζυγό της Γιάννη, πάλεψε να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά, τον Δημήτρη και τον μικρότερο Νίκο, μέσα στην Κατοχή, στο Χατζηκυριάκειο του Πειραιά.
Ο πατέρας του διατηρούσε ένα από τα πιο παραδοσιακά καφενεία του Πειραιά. Εκεί ο μικρός Δημήτρης άρχισε να μαθαίνει τι σημαίνει δουλειά, τι σημαίνει κόπος, τι σημαίνει να στέκεσαι με αξιοπρέπεια, ακόμη και όταν οι καιροί είναι σκληροί. Παρά τις αντιξοότητες, οι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν μόρφωση. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, είχε ήδη κερδίσει μια υποτροφία από την Πειραϊκή-Πατραϊκή για να σπουδάσει υφαντουργός στην Αγγλία. Ένα σπάνιο προνόμιο για την εποχή, που του άνοιγε τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή.
Όμως τα πράγματα είχαν αρχίσει ήδη να αλλάζουν μέσα του. Ήδη από το σχολείο είχε λάβει μέρος στη σχολική γιορτή, παίζοντας τον ρόλο του "Παπαφλέσσα". Τον λάτρεψε αυτόν τον ρόλο. Και λίγα χρόνια αργότερα, όταν συμμετείχε σε παράσταση του Ινστιτούτου Αγγλικών στον «Έμπορο της Βενετίας» που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το μικρόβιο της υποκριτικής μπήκε βαθιά μέσα του.
Τότε ήταν που κατάλαβε πως αυτό ήταν το αληθινό του πάθος: η τέχνη του θεάτρου. Όταν το ανακοίνωσε στη μητέρα του, εκείνη λύγισε: "Μ’ αυτόν τον καημό θα πεθάνω", του είπε με πόνο, ανήσυχη για το μέλλον του. Όμως γρήγορα, όταν εκείνος της εξήγησε πόσο βαθιά ήταν η ανάγκη του να εκφραστεί μέσα από την υποκριτική, του στάθηκε όπως πάντα: με αγάπη.
Από εκείνη τη στιγμή έγινε η πιο θερμή υποστηρίκτριά του και η μεγαλύτερή του θαυμάστρια. Δεν έχανε καμία του παράσταση, καμάρωνε για κάθε του βήμα και τον στήριζε με την καρδιά».
