Στο vidcast του Μarie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου μίλησε η Ελένη Ράντου για το θέατρο, την τηλεόραση, την κόρη της, τον γάμο της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μεταξύ άλλων μίλησε για δύο σειρές που την έχουν χαρακτηρίσει τηλεοπτικά, το Κωνσταντίνου και Ελένης και την Εργαζο΄μενη γυναίκα.

Η «Εργαζόμενη Γυναίκα» ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες και αγαπημένες δουλειές σου. Είδα πρόσφατα στο Facebook μια ανάρτηση, στην οποία μιλάς για ένα reunion με τις γυναίκες της σειράς – τις «ψυχές», όπως είπες – και την Έλενα Χαραλαμπίδου. Θα δούμε κάτι νέο;

Ήταν με τις γυναίκες της παραγωγής. Η κοπέλα που είχαμε στο σκριπτ – τώρα σκηνοθετεί την Έλενα – αυτό είναι όλο. Δεν θα δούμε κάτι νέο. Αλλά να σου πω τι έγινε εκείνη τη μέρα… Η κοπέλα που έκανε την εκτέλεση παραγωγής – τώρα κυρία – έλειπε για χρόνια στην Ιταλία. Εκεί παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, και τώρα γύρισε στην Ελλάδα. Και μου στέλνει μια φωτογραφία στο WhatsApp, που είμαστε οι συγκεκριμένες κάπου και κάνουμε μπάνιο με μαγιό. Μου λέει: «Κοίτα! Είναι 15 χρόνια μετά!» Και της λέω: «Είναι απίστευτο! Να βρεθούμε!» Μου λέει: «Σήμερα!» Κι έτσι οργανώθηκε. Αν μου έλεγες να το προγραμματίσουμε, μπορεί να μην το προγραμματίζαμε ποτέ. Αυτό το «σήμερα» έγινε.

Ακούω, πάντως, ότι υπάρχουν κάποιες σκέψεις να ξαναγίνει η σειρά. Ίσως με άλλον τρόπο. Επειδή πλέον οι σειρές καθορίζονται πάρα πολύ από την οικονομική τους επιφάνεια, δηλαδή μόνο ως οικονομική υπόσταση μπορεί να περάσει μια σειρά. Δεν νομίζω ότι μπορεί να ξαναγίνει με τον τρόπο που έγινε τότε. Ήταν και η τελευταία σειρά πριν την κρίση, το 2009. Και απαιτούσε κάποιες ιδιαιτερότητες, άλλους χώρους… Κάναμε δέκα μέρες για κάθε επεισόδιο! Το σενάριο της σειράς έγραψαν οι Σάρα Γανωτή και Νίκος Σταυρακούδης.

Πώς διαχειρίζεσαι εσωτερικά το ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού είσαι πάντα η «Ελένη του Κωνσταντίνου»; Σε κουράζει, σε συγκινεί ή και τα δύο;

Θα με θύμωνε, αν δεν είχα βρει τη διέξοδο του θεάτρου. Γιατί μου στέρησε πολλές άλλες εκδοχές μου. Δεν ξέρω αν θα ήταν πετυχημένες, αλλά θα τις είχα ψάξει. Τώρα μέσα από το θέατρο μπορώ να μεγαλώνω. Γιατί η “Ελένη” είναι 25 – 30 χρονών. Και τώρα είμαι αλλού. Είναι πολύ άγριο να σε φωνάζουν (οι παραγωγοί) για να δουν πώς έχεις μεγαλώσει. Και να λες γιατί πρέπει να υποστώ ηλικιακό bullying επειδή μια σειρά παίζεται κάθε μέρα;

Με ποιο τρόπο σε άλλαξε η μητρότητα; Μόνο για την κόρη σου κλείνεις για μια εβδομάδα το θέατρο.

Σημαίνει ότι σταματάς να είσαι το παιδί. Έχεις ευθύνες. Δεν είσαι πια η προτεραιότητα. Ένας άλλος άνθρωπος είναι το κέντρο. Και παραχωρείς το εγώ σου. Είναι ωραία σφαλιάρα στην ανεμελιά σου, στην παιδικότητά σου. Από εκεί και πέρα, είναι ένας συνεχής αγώνας να είναι ευτυχισμένο το παιδί σου. Χωρίς εγχειρίδιο. Με τα δικά σου όρια, τις αγωνίες σου, την ωριμότητά σου. Αρκεί να είσαι έτοιμος και συνειδητοποιημένος. Υπάρχει και φόβος, υπάρχει και ανασφάλεια — και κυρίως υπάρχει η γνώση ότι κάθε τι που θα πεις έχει αντίκτυπο.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι το παιδί της Ράντου και του Παπακωνσταντίνου;

Εμείς δεν δώσαμε ποτέ στο παιδί μας την αίσθηση πως κάνουμε κάτι ιδιαίτερο, κάτι σημαντικό. Ο μπαμπάς είχε μία δουλειά, η μαμά μια άλλη. Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν οι ώρες που δουλεύαμε — δεν συνάδουν με τις ώρες των άλλων γονιών. Κι αυτό την μπέρδευε, γιατί τα παιδιά δεν θέλουν να διαφέρουν. Θέλουν να ανήκουν, να ενσωματώνονται. Η διαφορετικότητα τα τρομάζει. Η φύση θέλει το κοπάδι. Εκεί νιώθεις ασφάλεια ότι θα επιβιώσεις.

Όταν στο σχολείο την ξεχώριζαν γιατί η μαμά της δούλευε απόγευμα ή γιατί δεν είχε κοινές προσλαμβάνουσες, πέρασε δύσκολα. Όπως και στην παιδική χαρά, που τα παιδιά έτρεχαν πάνω μου — δεν ήθελε να πηγαίνω. Προτιμούσε να την συνοδεύει κάποιος άλλος. Μέσα στο σπίτι, όμως, δεν υπήρχαν «η Ράντου» και «ο Παπακωνσταντίνου». Ήμασταν δύο σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι. Που κουράζονταν, που δούλευαν, που υπέφεραν. Δεν έκαναν το κέφι τους αλλά μια πολύ απαιτητική δουλειά. Και αυτό το μήνυμα το πήρε. Δεν είναι καθόλου ψώνιο. Ξέρει πόσο σκληρή είναι η καλλιτεχνική δουλειά. Και έχει διαλέξει ακόμα πιο δύσκολη: τα οπτικά και τα οπτικοακουστικά. Κάνει animation, δηλαδή δουλεύει με την τεχνολογία. Και πολύ καλά κάνει.