Σε μια πόλη που αλλάζει συνεχώς, το να έχεις ένα στέκι είναι σαν να κρατάς ένα μικρό κομμάτι σταθερότητας. Ένα σημείο όπου όλα μοιάζουν γνώριμα.

Ο άνθρωπος πίσω από τον πάγκο σε ξέρει με το όνομά σου, το τραπέζι στη γωνία είναι πάντα διαθέσιμο και ο καφές έρχεται χωρίς να χρειάζεται να πεις «τον ίδιο».

Το στέκι είναι κάτι παραπάνω από χώρος. Είναι ρυθμός, είναι ανάσα. Είναι εκείνο το σημείο όπου ο χρόνος σταματά για λίγο και η καθημερινότητα γίνεται πιο απλή, πιο ανθρώπινη.

Το στέκι ως καθρέφτης του εαυτού

Όσο μεγαλώνεις, το στέκι σου γίνεται προέκταση του εαυτού σου. Δείχνει κάτι από το ποιος είσαι, πώς θέλεις να περνάς τον χρόνο σου, τι θεωρείς «άνεση».

Μπορεί να είναι ένα παλιό καφενείο που σε ταξιδεύει στα χρόνια του σχολείου ή ένα μοντέρνο wine bar που γεμίζει με συζητήσεις και γέλια μετά τη δουλειά.

Όποιο κι αν είναι, αυτό το μέρος κουβαλά κάτι οικείο. Δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσει ή να αλλάξει. Απλώς υπάρχει για να σε υποδέχεται όπως είσαι.

Unsplash

Γιατί όλοι το χρειαζόμαστε

Η πόλη μπορεί να γίνει κουραστική, απρόσωπη, θορυβώδης. Κάπου μέσα σε αυτήν, το στέκι λειτουργεί σαν μικρό καταφύγιο. Ένας χώρος που σου θυμίζει πως δεν είσαι απλώς περαστικός.

Εκεί συναντάς γνωστά πρόσωπα, ανταλλάσσεις κουβέντες χωρίς λόγο, ξαναβρίσκεις τη ρουτίνα σου όταν όλα γύρω αλλάζουν.

Το στέκι είναι το αντίθετο της αποξένωσης. Είναι μια υπενθύμιση πως ανήκεις κάπου, έστω κι αν αυτό το «κάπου» είναι ένα τραπεζάκι δίπλα στη βιτρίνα ή ένα παγκάκι στην πλατεία με τους ίδιους ανθρώπους κάθε απόγευμα.

Πώς γεννιέται ένα στέκι

Δεν το αποφασίζεις. Απλώς συμβαίνει. Μια μέρα συνειδητοποιείς ότι πηγαίνεις εκεί ξανά και ξανά, πως σου λείπει όταν δεν πας, πως ξέρεις πότε αλλάζουν οι λάμπες ή πότε ο ιδιοκτήτης πήρε καινούρια μουσική λίστα. Αυτή η οικειότητα δεν χτίζεται με διακόσμηση ή διαφήμιση. Χτίζεται με χρόνο.

Κι ίσως τελικά το μυστικό είναι αυτό: δεν χρειάζεται να είναι το πιο ωραίο μέρος, αρκεί να είναι «το δικό σου».

Unsplash

Ένα κομμάτι οικειότητας μέσα στο άγνωστο

Όταν έχεις στέκι, δεν νιώθεις ποτέ εντελώς μόνος στην πόλη. Είναι το σημείο όπου μπορείς να επιστρέφεις χωρίς εξηγήσεις, να κάθεσαι ήσυχα, να κοιτάς απλώς γύρω σου και να λες μέσα σου «ναι, εδώ είμαι καλά».

Και αυτό είναι ίσως το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να προσφέρει η ζωή στην πόλη: ένα μικρό μέρος που μοιάζει με σπίτι, χωρίς να είναι σπίτι.