Υπάρχουν στιγμές που περπατάς στους δρόμους και η πόλη μοιάζει γνώριμη, σχεδόν προβλέψιμη. Ξέρεις τις γωνιές, τα φανάρια, τα μαγαζιά.

Όμως όλα αλλάζουν όταν βρεθείς στο πίσω κάθισμα ενός ταξί. Τότε, δεν είσαι εσύ που κινείσαι. Είναι η πόλη που ξετυλίγεται μπροστά σου, σαν σκηνή θεάτρου που αλλάζει διαρκώς σκηνικά.

Το τζάμι σαν φίλτρο

Το τζάμι δεν είναι απλώς ένα κομμάτι γυαλί. Είναι ένα φίλτρο που μεταμορφώνει όσα βλέπεις. Οι φωνές του δρόμου γίνονται βουβές εικόνες, τα φώτα απλώνονται σε γραμμές, η βροχή αφήνει μικρές πινελιές που κάνουν το τοπίο να μοιάζει με ζωγραφιά.

Το βλέμμα σου δε συναντά τους ανθρώπους, τους παρακολουθεί σαν να ανήκουν σε μια άλλη διάσταση.

Unsplash

Μικρές ιστορίες σε κίνηση

Σε κάθε διαδρομή ξετυλίγονται αμέτρητες ιστορίες. Ένας ποδηλάτης που βιάζεται, μια παρέα που γελά δυνατά στο πεζοδρόμιο, ένα παιδί που κρατά το χέρι του γονιού του.

Στιγμές που αλλιώς θα τις προσπερνούσες, τώρα γίνονται μικρά καρέ μιας ταινίας που παρακολουθείς χωρίς ήχο, αλλά με πολλή φαντασία.

Η αίσθηση της απόστασης

Μέσα στο ταξί βρίσκεσαι ταυτόχρονα μέσα και έξω από την πόλη. Είσαι προστατευμένος, αλλά όχι αποκομμένος. Βλέπεις, αλλά δε συμμετέχεις. Αυτή η απόσταση σου δίνει τον χώρο να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που συνήθως χάνεις.

Το ταξί γίνεται σαν ένα κινητό παρατηρητήριο που σε μεταφέρει, αλλά ταυτόχρονα σε αφήνει να στοχαστείς.

Το ταξίδι που δεν είναι ποτέ ίδιο

Καμία διαδρομή δεν είναι η ίδια. Άλλοτε η πόλη σού φαίνεται πιο φωτεινή, άλλοτε πιο βαριά. Οι ίδιες λεωφόροι, τα ίδια στενά, αποκτούν κάθε φορά νέο νόημα ανάλογα με την ώρα, το φως, τη διάθεση.

Μέσα από το τζάμι, η πόλη μοιάζει με ζωντανό οργανισμό που αλλάζει συνεχώς πρόσωπα.

Unsplash

Μια μικρή παύση ζωής

Ίσως γι’ αυτό πολλοί αγαπούν αυτές τις στιγμές. Γιατί μέσα σε λίγα λεπτά, όσο κρατά μια διαδρομή, έχεις την ευκαιρία να αφήσεις την πόλη να σου μιλήσει.

Να τη δεις χωρίς βιασύνη, σαν θεατής που χαίρεται το έργο χωρίς να αγωνίζεται να προλάβει την επόμενη σκηνή.

Όταν κατεβαίνεις από το ταξί, η πόλη επιστρέφει στην κανονικότητά της. Μα κάτι έχει αλλάξει...

Έχεις δει την ίδια διαδρομή αλλιώς, πιο ήρεμα, πιο τρυφερά. Και αυτή η μικρή εμπειρία μένει μέσα σου, σαν μια υπενθύμιση ότι η ζωή έχει περισσότερες όψεις απ’ όσες φαίνονται όταν την περπατάς βιαστικά.