Πρόσφατα παρατήρησα ένα μοτίβο στον τρόπο που κινούμαι στη ζωή: συλλέγω νοητικά μικρές ιστορίες ή αστεία περιστατικά που μου συμβαίνουν και τα «αρχειοθετώ» σαν σουβενίρ. Έτσι, έχω ένα μικρό highlight reel για να μοιραστώ με τους φίλους μου την επόμενη φορά που θα τους δω. Στην αρχή, πίστευα ότι ήταν καλή ιδέα, δεν θέλω να χάσουν τίποτα! Αλλά κάπου στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το μόνο που κάνουμε είναι να συναντιόμαστε για να αφηγούμαστε παλιές στιγμές, σπάνια δημιουργούμε νέες μαζί. Αυτό, όπως το ονομάζει η δημιουργός Jessica Lee Reynolds, λέγεται «παγίδα του catch-up».
Κάθε είδους «παγίδα» ακούγεται κακή, οπότε αρχικά ένιωσα λίγο άσχημα. Όμως, μετά από λίγη έρευνα, κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη, και είναι απολύτως φυσιολογικό. Στην πραγματικότητα, η «παγίδα του catch-up» είναι τόσο συνηθισμένη στις ενήλικες φιλίες, που μάλλον την έχεις ζήσει κι εσύ με μερικούς φίλους σου. Αλλά τι την προκαλεί και πώς μπορούμε να ξεφύγουμε;
Τι είναι η παγίδα του catch-up;
Η Reynolds δημοσίευσε ένα reel στο Instagram περιγράφοντάς την ως έναν «βρόχο», όπου οι φίλοι ζουν τις ζωές τους ξεχωριστά και σποραδικά «πιάνουν τα νέα» σε ένα γεύμα, δείπνο ή ποτό. Το κάνετε ξανά και ξανά, ενημερώνοντας ο ένας τον άλλον για ό,τι συνέβη από την τελευταία φορά που βρεθήκατε. Μιλάτε για το πώς το αφεντικό σου επιτέλους ξεφορτώνεται τον τεμπέλη στο γραφείο, πώς το τρίχρονο παιδί σου άρχισε να κοιμάται όλο το βράδυ ή πώς το τελευταίο σου ραντεβού είπε ότι δεν θέλει σχέση, αλλά σου στέλνει μήνυμα κάθε πρωί.
Το πρόβλημα; Δεν δημιουργούνται νέες αναμνήσεις μαζί. Η σύνδεση διατηρείται μοιράζοντας στιγμιότυπα, αλλά οι καθημερινές στιγμές, οι περιπέτειες και οι αυθόρμητες εμπειρίες λείπουν. Μπορεί να νιώθεις ότι είσαι μέρος της ζωής του άλλου, αλλά στην πραγματικότητα σου λείπει η παρουσία και η αληθινή επαφή. Η Tanya Hennessy το αποκαλεί «διοικητικά καθήκοντα φιλίας», προγραμματισμένες συναντήσεις και αυτόματη υπενθύμιση γενεθλίων. Δεν είναι όμως το ίδιο με το να συμμετέχετε ενεργά στις ζωές ο ένας του άλλου.
Γιατί κολλάμε σε αυτήν την παγίδα;
Η ζωή γίνεται περίπλοκη. Με δουλειές, οικογενειακές υποχρεώσεις, side hustles και την καθημερινή «επιβίωση» της ενηλικίωσης, είναι πιο εύκολο να κανονίσεις έναν γρήγορο καφέ catch-up παρά μια ολόκληρη μέρα ή Σαββατοκύριακο μαζί. Οι σύντομες συναντήσεις χωράνε εύκολα στο πρόγραμμα και δεν απαιτούν πολλή οργάνωση.
Όπως σχολίασε κάποιος στο reel της Reynolds: «Δεν έχουν όλοι τον χρόνο και τα χρήματα για δραστηριότητες… Μερικές φορές, ένας απλός, φθηνός καφές με ουσιαστική κουβέντα μπορεί να είναι εξίσου υπέροχος». Στον σημερινό γρήγορο και ακριβό κόσμο, αυτό ακούγεται λογικό.
Και καμιά φορά, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι: έναν ήσυχο καφέ για να εκτονωθείς για τη δουλειά, μια κουβέντα για έναν χωρισμό ή μια χαλαρή συνάντηση χωρίς περισπασμούς. Είναι παρηγορητικές στιγμές, σαν μικρά «check-in» μέσα στο χάος. Αλλά, αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που συνδεόμαστε, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Είναι κακό να μένεις παγιδευμένη;
Σε περιόδους πίεσης ή οικονομικών δυσκολιών, η παγίδα είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμάμε τους φίλους μας, απλά θεωρούμε ότι «θα είναι πάντα εκεί». Όμως, αν περιοριζόμαστε μόνο σε catch-ups, η φιλία μπορεί να γίνει επιφανειακή και «συναλλακτική». Χάνουμε τις μικρές λεπτομέρειες, τα inside jokes, τις κοινές χαζές στιγμές που χτίζουν βάθος στη σχέση.
Και κάπως έτσι, μπορεί να περάσουν χρόνια χωρίς να θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι αυθόρμητο ή διασκεδαστικό μαζί.
Πώς να ξεφύγεις από την παγίδα
Οι συναντήσεις για καφέ έχουν την αξία τους, αλλά χρειάζεται ισορροπία. Η λύση; Πρότεινε κάτι καινούργιο. Αν πάντα κάνετε το ίδιο, αλλάξτε το: βόλτα σε μια τοπική λαϊκή αγορά, βραδιά με παλιά λευκώματα, μια μικρή εκδρομή. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβό ή συχνό, αρκεί να μπαίνει προσπάθεια και από τις δύο πλευρές.
Η ποιότητα μετράει περισσότερο από την ποσότητα. Οι φιλίες χρειάζονται χώρο για να αναπτυχθούν πέρα από την ανταλλαγή ενημερώσεων, να περιλαμβάνουν περιπέτεια, αυθορμητισμό και στιγμές που σε κάνουν να γελάς μέχρι να πονέσουν τα μάγουλά σου.
