Αν έχεις ξεκινήσει θεραπεία με μινοξιδίλη για τα μαλλιά σου, ξέρεις πολύ καλά ότι όλο αυτό δεν έχει τίποτα το εντυπωσιακό. Δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχει το «πριν και μετά» του Instagram. Το πρωινό σου ξεκινά με εκείνη την τελετουργία: μια κολλώδη σταγόνα, λίγη προσευχή και ένα βλέμμα στον καθρέφτη που λέει "ας ελπίσουμε για το καλύτερο". Καμία λάμψη. Καμία μεγάλη αλλαγή. Μόνο εσύ, το προϊόν και η υπομονή σου, που συνήθως τελειώνει πριν τη θεραπεία.
Και κάποια στιγμή... το νιώθεις. Δεν κοιτάς πια για καινούργια τρίχα, αλλά για αποδείξεις. Κάνεις zoom σε selfies, συγκρίνεις παλιές φωτογραφίες και προσπαθείς να καταλάβεις αν είναι το φως που άλλαξε ή αν είσαι εσύ. Δεν είσαι στην αρχή, ούτε καν στη μέση. Είσαι στο σημείο που υποτίθεται ότι όλα δουλεύουν, αλλά νιώθεις πως τίποτα δεν αλλάζει πια.
Και όμως συνεχίζεις. Γιατί «αν το κόψω, μπορεί να πέσουν όλα ξανά». Γιατί το να κρατάς ό,τι έχεις μοιάζει με πρόοδο, έστω κι αν δεν μοιάζει με επιτυχία.
Γιατί έχει τέτοια σημασία;
Γιατί, ας το παραδεχτούμε, τα μαλλιά είναι κάτι περισσότερο από τρίχες. Είναι εικόνα. Είναι υγεία, νιάτα, ταυτότητα. Στην κουλτούρα μας, ειδικά αν μεγαλώνεις στη Νότια Ασία ή στην Ελλάδα, είναι και κάτι ακόμα: σύμβολο φροντίδας, ελέγχου, "σωστής" εμφάνισης.
Κι εγώ; Εγώ το είχα πάρει μαθηματικά. Έλεγα πως τα πιο πολλά, πιο γεμάτα μαλλιά "ισορροπούν" το πρόσωπό μου. Μαλακώνουν τις γωνίες, λεπταίνουν το πηγούνι. Κι όταν άρχισαν να αραιώνουν, άρχισε να στενεύει και ο χώρος, στις επιλογές, στην αυτοπεποίθηση, στις κινήσεις μου. Ένα φως άρχισε να πέφτει στις ρίζες. Και όχι, δεν ήταν κολακευτικό.
pexels
Όλο αυτό δεν χτίστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν διαφημίσεις, σχόλια συγγενών, transformations στην TV, πριν-και-μετά φίλων, AI πρόσωπα που δεν έχουν πόρους ή ψεγάδια. Μια προσδοκία κάθε φορά. Ένα παζλ που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί. Και η μινοξιδίλη; Ήταν ο τρόπος μου να διαπραγματεύομαι με αυτό το ιδανικό.
Και τώρα που έχει «σταματήσει»;
Φτάνεις στο λεγόμενο plateau. Η θεραπεία δεν σου δίνει πια νέα ανάπτυξη, αλλά απλώς κρατά ό,τι έχεις κερδίσει. Και σε αυτό το σημείο... δεν σε είχε προειδοποιήσει κανείς. Περίμενες finish line, σου έδωσαν συντήρηση.
Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό είναι το φυσιολογικό. Μετά από 12–18 μήνες, η μινοξιδίλη σταματά να διεγείρει νέα ανάπτυξη και πλέον απλά διατηρεί την υπάρχουσα. Δεν είναι αποτυχία. Δεν είναι ότι «κουράστηκαν οι θύλακες» όπως συχνά φοβόμαστε. Η επιστήμη λέει πως τα μαλλιά δεν κουράζονται. Απλά, η αλωπεκία είναι μια χρόνια κατάσταση. Όσο εσύ προσπαθείς, εκείνη συνεχίζει. Και η θεραπεία, με τον καιρό, κάνει το καλύτερο που μπορεί.
Αν όμως νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, ίσως να μην φταίει το φάρμακο. Ίσως να μην εφαρμόζεται σωστά, ίσως να υπάρχει build-up από άλλα προϊόντα, ίσως να μπλέκεται με άλλες φαρμακευτικές αγωγές. Ίσως χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Και τώρα τι;
Αν η μινοξιδίλη ήταν η «σόλο πράξη» σου, τώρα είναι η ώρα για ενισχύσεις. Microneedling για καλύτερη απορρόφηση. PRP θεραπείες για να φτάσουν οι αυξητικοί παράγοντες εκεί που πρέπει. Peptides για ενίσχυση της κυκλοφορίας. Και ναι, σε κάποιες περιπτώσεις, φάρμακα όπως η φιναστερίδη μπορούν να καλύψουν το κομμάτι της ορμονικής αιτίας, εκεί που η μινοξιδίλη δεν φτάνει.
pexels
Το θέμα είναι να μην τα παρατήσεις. Να μιλήσεις με γιατρό, να χτίσετε ένα πλάνο που σου ταιριάζει, όχι απλώς "ιατρικά", αλλά και πρακτικά. Αν σου προκαλεί ερεθισμό το διάλυμα, άλλαξε σε αφρό. Αν σε κουράζει η συχνότητα, βρες τι ταιριάζει στη ρουτίνα σου. Ό,τι κρατάει πιο σταθερά την απόφαση, είναι το σωστό για σένα.
Τι σημαίνει επιτυχία τώρα;
Εκεί είναι το δύσκολο. Όταν μια θεραπεία "δουλεύει", αλλά όχι με τρόπο που φαίνεται. Όταν μετράς επιτυχία όχι με το πόσο μαλλί ήρθε, αλλά με το πόσο δεν χάθηκε. Σταματάς να κυνηγάς την αλλαγή και ξεκινάς να συντηρείς. Και αυτό, όσο και αν δεν το πουλάει το Instagram, είναι πρόοδος.
Δεν μας μαθαίνουν να βλέπουμε την ομορφιά στη συντήρηση. Μας μαθαίνουν να αναζητάμε την μεταμόρφωση, το δράμα, το πριν-και-μετά. Κανείς δεν ανεβάζει selfie της σταθερότητας. Αλλά εκεί ζούμε οι περισσότεροι: στη σιωπηλή καθημερινότητα του "κρατάω".
Και ναι, η σχέση μου με τη μινοξιδίλη έχει γίνει περίπλοκη. Ξέρω ότι δεν κερδίζω πια, απλώς κρατιέμαι. Και το κάνω κυνηγώντας μια εικόνα που πιθανόν δεν υπήρξε ποτέ. Κι όμως, κάθε βράδυ επιστρέφω στο ίδιο μπουκαλάκι. Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Είναι ένα είδος σχέσης, από αυτές που στηρίζονται στην άρνηση, τη ρουτίνα και, ναι, λίγη δόση αυταπάτης.
