Υπάρχουν μέρες που όλα πηγαίνουν ρολόι. Η δουλειά κυλά ομαλά, οι σχέσεις μας είναι ήρεμες, η καθημερινότητα γαλήνια. Κι όμως, κάπου στο βάθος, υπάρχει εκείνη η μικρή σπίθα που ψιθυρίζει «κάτι λείπει».

Δεν είναι ότι θέλουμε προβλήματα, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μας φαίνεται να αποζητά λίγο δράμα. Αυτό το μυστήριο φαινόμενο δεν είναι μόνο ανθρώπινο καπρίτσιο. Είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχολογία και την ανάγκη μας να νιώθουμε ζωντανοί.

Το δράμα ως κινητήριος δύναμη

Το δράμα δεν είναι πάντα αρνητικό. Μπορεί να είναι η ανατροπή σε μια συζήτηση, η έκπληξη σε μια σχέση, ή ακόμα και η έξτρα πρόκληση στη δουλειά. Αυτές οι μικρές εκρήξεις έντασης μάς βγάζουν από τη ρουτίνα και μας δίνουν έναν λόγο να ενεργοποιηθούμε. Ο εγκέφαλος αντιδρά στην αλλαγή με τρόπο που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο παρόντες και εμπλεκόμενοι.

Η ανάγκη για αφήγηση

Οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες. Χωρίς δράμα, η ιστορία μας μοιάζει άδεια σελίδα. Ακόμα και στις ταινίες ή τις σειρές που παρακολουθούμε, δε θυμόμαστε τις ήρεμες σκηνές, αλλά τις κορυφώσεις και τις εντάσεις. Έτσι και στη ζωή, το δράμα μάς προσφέρει στιγμές που θα διηγηθούμε αργότερα με πάθος. Είναι το αλάτι που νοστιμίζει το πιάτο της καθημερινότητας.

Το δράμα ως καθρέφτης συναισθημάτων

Μέσα από το δράμα, έρχονται στην επιφάνεια συναισθήματα που, σε ήρεμες περιόδους, μπορεί να μένουν θαμμένα. Μπορεί να μας θυμίσει ποιοι είμαστε, τι μας πονά και τι μας δίνει χαρά. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας βοηθά να συνδεθούμε βαθύτερα με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Όταν το δράμα γίνεται υπερβολή

Φυσικά, υπάρχει και η παγίδα. Όταν η αναζήτηση δράματος γίνεται εθισμός, τότε καταλήγουμε να προκαλούμε συγκρούσεις χωρίς λόγο ή να ζούμε σε διαρκή ανησυχία. Το μυστικό είναι η ισορροπία. Να δεχόμαστε την ένταση όταν έρχεται φυσικά, αλλά να μην την κυνηγάμε με κάθε κόστος.

Η ισορροπία που μας κρατά ζωντανούς

Το δράμα είναι σαν ένα καρύκευμα. Σε μικρές δόσεις, κάνει τη ζωή πιο νόστιμη. Σε μεγάλες, μπορεί να την κάνει δυσβάσταχτη. Όταν μάθουμε να το αναγνωρίζουμε και να το διαχειριζόμαστε, μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ήρεμες μέρες μας χωρίς να μας φαίνονται άδειες, και να υποδεχόμαστε τις στιγμές έντασης σαν μέρος της ίδιας της ανθρώπινης εμπειρίας.

Γιατί, στο τέλος, το δράμα δεν είναι εχθρός μας. Είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι ζωντανή, απρόβλεπτη και γεμάτη ιστορίες που αξίζει να ζήσουμε.