Αν δουλεύεις σε γραφείο, μάλλον ξέρεις το σενάριο: το ρολόι γράφει 5:01 μ.μ., έχεις ήδη κάνει log out (στο μυαλό σου) κι εκείνη τη στιγμή πετάγεται το mail με θέμα “Μικρή αλλαγή, δεν θα πάρει πολύ”. Και ξέρεις ότι θα πάρει πολύ σίγουρα.

Ή όταν το Σάββατο το πρωί χτυπάει το κινητό και είναι το αφεντικό που «απλά θέλει να ρωτήσει κάτι γρήγορα». Εκεί λοιπόν, κάπου ανάμεσα σε ξεχειλωμένες και συνήθως απλήρωτες υπερωρίες, ατελείωτες συσκέψεις που θα μπορούσαν να είναι ένα απλό Google Doc, και το αιώνιο «να δείξεις ότι είσαι committed», γεννήθηκε το φαινόμενο του quiet quitting.

Μην σε μπερδέψει το όνομα, δεν μιλάμε για κάποιον που σηκώνεται, βροντάει την πόρτα και εξαφανίζεται σαν σκηνή από δραματική σειρά. Το quiet quitting δεν είναι θεατρική παραίτηση. Είναι περισσότερο σαν εκείνο το ήσυχο «όχι» που δεν ακούγεται δυνατά, αλλά κάνει τεράστια διαφορά.

Είναι η στιγμή που αποφασίζεις ότι η δουλειά σου είναι δουλειά σου, όχι η ζωή σου. Ότι θα κάνεις αυτά που πρέπει, θα τα κάνεις σωστά, αλλά δεν θα δώσεις την ψυχή σου για να σωθεί ένα PowerPoint της τελευταίας στιγμής.

Τι είναι το quiet quitting;

Παρά το όνομα, δεν έχει να κάνει με το να «παραιτείσαι» κυριολεκτικά. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι παύεις να κάνεις παραπάνω από όσα προβλέπει η δουλειά σου. Δουλεύεις στις ώρες που πρέπει, εκτελείς τις αρμοδιότητές σου, αλλά δεν μένεις μέχρι τις 10 το βράδυ για να σώσεις projects άλλων, ούτε απαντάς mails Κυριακή πρωί.

Με λίγα λόγια, σταματάς να είσαι ο «ήρωας» του γραφείου και γίνεσαι… άνθρωπος.

Γιατί μιλάνε όλοι γι’ αυτό;

Γιατί είναι ένα μικρό μανιφέστο απέναντι στη «κουλτούρα της υπερ-παραγωγικότητας». Εκείνη που σε κάνει να πιστεύεις ότι αν δεν τρέχεις διαρκώς, αν δεν «δίνεις το 110%», είσαι τεμπέλης.

Το quiet quitting λέει: «Όχι, φίλε. Θα δώσω το 100% που πληρώνομαι να δώσω. Το υπόλοιπο 10% το κρατάω για μένα, για ύπνο, για φίλους, για πίτσα».

Είναι κακό πράγμα;

Όχι απαραίτητα. Δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου. Σημαίνει ότι θέτεις όρια. Κι αυτά τα όρια σε προστατεύουν από το burnout, το άγχος και το να γίνεις μόνιμος κάτοικος του γραφείου σου.

Φυσικά, κάποιοι εργοδότες το βλέπουν στραβά. Γιατί; Ε, ποιος θέλει να χάσει τον υπερ-ενθουσιώδη υπάλληλο που «τα κάνει όλα και συμφέρει»; Αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να είναι ρομπότ.

Παραδείγματα Quiet Quitting στην καθημερινότητα

Το τηλέφωνο χτυπάει στις 9 το βράδυ. Δεν απαντάς γιατί δεν είσαι on call.

Η προθεσμία είναι Δευτέρα, και κάποιος θέλει να το κάνεις Σάββατο; Εσύ λες «θα το δούμε τη Δευτέρα».

Έχεις lunch break; Ναι, το κάνεις. Και όχι, δεν είναι «meeting με σάντουιτς».

Και στο τέλος της μέρας, ίσως αυτό που πραγματικά λέει το quiet quitting είναι: «Αν θες να δώσω κάτι παραπάνω, πρέπει να μου δώσεις κι εσύ κάτι παραπάνω». Δίκαιο, έτσι;