Είναι ένα παράδοξο τόσο παλιό όσο κι ο έρωτας: μόλις κάποιος δείξει πως δεν ενδιαφέρεται, ξαφνικά μας φαίνεται πιο ελκυστικός. Και το αντίθετο, όταν κάποιος μας δείχνει ξεκάθαρα αγάπη, τρυφερότητα, διαθεσιμότητα, πολλές φορές… «μας πέφτει η όρεξη». Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως είμαστε όλοι λίγο «μαζοχιστές» στον έρωτα; Ή μήπως κρύβεται κάτι πιο βαθύ;

Η αλήθεια είναι πως η έλξη προς το “απρόσιτο” δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με το πώς μεγαλώσαμε, με το πώς μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη και με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός μας.

Freepik

Ο εγκέφαλος αγαπά την πρόκληση

Όταν κάτι δεν είναι σίγουρο, ο εγκέφαλός μας μπαίνει σε κατάσταση εγρήγορσης. Οι ορμόνες του στρες και της επιθυμίας (ντοπαμίνη, αδρεναλίνη) ανεβαίνουν. Η αβεβαιότητα, όσο κι αν μας ταλαιπωρεί, κάνει τον άλλον να μοιάζει πιο συναρπαστικός.

Με απλά λόγια: το «δεν ξέρω αν με θέλει» ενεργοποιεί τον ίδιο μηχανισμό με το «παίζω και ρισκάρω». Και όσο πιο απρόβλεπτο είναι το “παιχνίδι”, τόσο πιο έντονα συναισθήματα μας προκαλεί.

Η αγάπη όπως τη μάθαμε

Πολλοί από εμάς συνδέουμε -συνειδητά ή ασυνείδητα- την αγάπη με την προσπάθεια. Αν μεγαλώσαμε σε περιβάλλον όπου η στοργή δεν ήταν δεδομένη, αλλά έπρεπε να την «κερδίσουμε», τότε μας φαίνεται φυσικό να κυνηγάμε ανθρώπους που δεν μας δίνουν εύκολα αυτό που θέλουμε.

Το γνωστό «θέλω να με διαλέξει» δεν είναι πάντα ρομαντικό. Είναι συχνά παιδικό μια επανάληψη της ανάγκης να αποδείξουμε ότι αξίζουμε.

Photo by Nathan Dumlao on Unsplash

Ο φόβος της πραγματικής οικειότητας

Όταν κάποιος μας δείχνει ανοιχτά ότι μας θέλει, σημαίνει πως υπάρχει χώρος για αληθινή εγγύτητα. Κι αυτό, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τρομάζει.

Η οικειότητα σημαίνει ευαλωτότητα. Και αν έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν, μπορεί να προτιμήσουμε (ασυνείδητα) να κυνηγάμε κάποιον που δεν θα μας πλησιάσει ποτέ πραγματικά, γιατί έτσι νιώθουμε «ασφαλείς».

Το παιχνίδι του εγώ

Όταν κάποιος δεν μας θέλει, το εγώ μας πληγώνεται. Θέλουμε να «κερδίσουμε» την προσοχή του για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε. Όμως, αυτό δεν είναι έρωτας — είναι ανάγκη επιβεβαίωσης. Και μόλις την πάρουμε (ή νομίσουμε ότι την πήραμε), η φλόγα συνήθως σβήνει.

Photo by Joel Overbeck on Unsplash

Οπότε… τι κάνουμε;

Το πρώτο βήμα είναι να το παρατηρήσουμε. Να παραδεχτούμε ότι δεν είναι πάντα «κεραυνοβόλος έρωτας», αλλά συχνά παλιό μοτίβο που ξαναζούμε. Να θυμηθούμε ότι η αληθινή έλξη δεν χρειάζεται να μας πονάει ή να μας αγχώνει.

Και κυρίως, να καταλάβουμε ότι το να μας θέλουν -πραγματικά και σταθερά- δεν είναι κάτι βαρετό. Είναι σπάνιο, είναι υγιές, και είναι αυτό που στο τέλος μας γαληνεύει.

Γιατί, ναι, όλοι κάποτε θελήσαμε εκείνον που δεν μας ήθελε και καρδιοχτυπήσαμε και πέσαμε στα πατώματα για αυτόν. Αλλά η πραγματική μαγεία συμβαίνει όταν μάθουμε να θέλουμε εκείνον που μένει