Ένας χρόνος συμπληρώνεται αυτές τις μέρες από εκείνο το σοκαριστικό βράδυ στο Ηρώδειο που η μεγάλη Μαρινέλλα έπεφτε πάνω στη σκηνή χτυπημένη από βαρύ εγκεφαλικό που οδήγησε τελικά σε πολύμηνη νοσηλεία στο νοσοκομείο και πλέον εδώ και πάρα πολλούς μήνες σε πλήρη απώλεια επικοινωνίας που έχει βυθίσει στη θλίψη όλους όσοι την αγαπούν.
Σε μια σπάνια εξομολόγηση για όλο αυτό ο Αντώνης Ρέμος που βρισκόταν μαζί της στο Ηρώδειο εκείνο το βράδυ και βγήκε τρέχοντας από τα παρασκήνια, μίλησε στον Γιώργο Λιάγκα και την εκπομπή "Το Πρωινό" σε μια κατάθεση ψυχής για τη γυναίκα που ο ίδιος θεωρεί δεύτερη μάνα του και την κατάσταση της υγείας της.
"Πριν από λίγες ημέρες, γράφτηκε πάλι ότι η Μαρινέλλα δε ζει. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, η Μαρινέλλα είναι στην κατάσταση που είναι το τελευταίο διάστημα, δηλαδή σε μία σταθερά δύσκολη κατάσταση.
Δεν σου κρύβω ότι τώρα που θα ξανατραγουδήσω, αισθάνομαι ότι θα μου έρθουν αυτές οι στιγμές που έζησα κοντά της. Ήταν τέτοιος καιρός. Δεν ξεπερνιούνται αυτές οι στιγμές. Ήταν ένα κακό όνειρο που θα ήθελα να είναι απλά ένα κακό όνειρο. Δυστυχώς είναι μία κακή αλήθεια.
Ευελπιστούμε κάθε μέρα και πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα, να ανοίξει τα μάτια της και να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της, έστω να μπορέσουμε να αποχαιρετιστούμε και να είμαστε δίπλα της μια αγκαλιά όλοι.
Να τη δούμε και να μας δει για τελευταία φορά, όπως μας ξέρει και όπως την ξέρουμε. Δυστυχώς όμως καμία φορά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή. Όλοι οι άνθρωποι που είμαστε γύρω της φτάσαμε στο σημείο να πούμε γιατί δεν έγινε το μοιραίο εκείνο το βράδυ.
Γιατί; Το λέμε από την άποψη ότι ήταν 5.000 άνθρωποι μέσα, όλοι φίλοι της, όλοι οι άνθρωποι οι δικοί της, είδα μία Μαρινέλλα που μπήκε στον θώκο του Ηρωδείου, α καπέλα με το τραγούδι, σε μία νεκρική σιγή. Και μετά ήρθαν δύο χορευτές για να τη συνοδεύσουν σε μια σκάλα με το λευκό της φόρεμα, σε ένα φως που χτύπαγε και την ανέβαζε στη σκάλα. Εκείνη ήταν η στιγμή της.
Αν έπρεπε να φύγει, θα θέλαμε και η ίδια θα ήθελε να φύγει εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς όμως δεν έφυγε. Και το λέω δυστυχώς, γιατί ούτε έφυγε, ούτε έμεινε. Ούτε έφυγε τη στιγμή που θα ήταν η απόλυτη στιγμή της μεγαλύτερης Ελληνίδας τραγουδίστριας να φύγει όπως της αξίζει, αλλά ούτε έμεινε για να μπορέσει να την καταλαβούμε και να μας καταλαβαίνει και να είμαστε πάλι μια αγκαλιά και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε.
Εύχομαι, έστω και την ύστατη στιγμή, να μπορέσει να επανέλθει, να ξυπνήσει από αυτόν τον λήθαργο που είναι αυτή τη στιγμή και να βρεθούμε δίπλα της όλοι οι άνθρωποι που την αγαπάμε. Εγώ αυτή την εικόνα θα ήθελα, αν μπορέσω, να δω στο κοντινό μέλλον. Να ξαναδώ τα μάτια της ανοιχτά και να της πω πόσο πολύ την αγαπώ"
