Θα περίμενε κανείς με αυτό το πρόγραμμα ότι η ηλικία του θα ήταν ορατή. Κι όμως, αν και ο Σπύρος Μπιμπίλας δεν την κρύβει, σίγουρα δεν του φαίνεται. Ο ίδιος μιλώντας στο Λοιπόν και στον Παναγιώτη Βαζαίο αποκάλυψε το μυστικό του που του το έμαθε η γιαγιά του και το ακολουθεί ανελλιπώς.
-Δηλώνεις ανοιχτά την ηλικία σου, είσαι εβδομήντα ετών, κάτι που προκαλεί πραγματική εντύπωση, γιατί δείχνεις το πολύ πενήντα…
«Κι εμένα μου κάνει εντύπωση όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη!»
-Ποιο είναι, λοιπόν, το μυστικό σου; Πώς καταφέρνεις να διατηρείς τη νεότητά σου τόσο εξωτερικά όσο και ψυχικά;
«Έχω μέσα μου μια τεράστια αισιοδοξία ότι θα ζήσω και μετά τα εκατό. Το πίστευα από μικρός, γιατί μου το είχε πει η γιαγιά μου – πέθανε κι εκείνη πάνω από τα εκατό. Είχε γραφείο κηδειών και μου έλεγε: «Κι εσύ θα φτάσεις τα εκατό, σαν κι εμένα. Αρκεί να πίνεις κάθε βράδυ, πριν κοιμηθείς, ένα ποτήρι κρασί και λίγο ρακόμελο». Από τότε, το τηρώ».
-Δηλαδή το μυστικό της νεότητας, για σένα, είναι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και λίγο ρακόμελο κάθε βράδυ;
«Ακριβώς. Αλλά ποτέ παραπάνω. Δεν πίνω περισσότερο γιατί οδηγώ, και επίσης νυστάζω πολύ εύκολα. Επειδή κοιμάμαι λίγες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας, αποφεύγω να πιώ περισσότερο – ξέρω ότι θα με πάρει ο ύπνος. Επίσης, δεν έχω πιει ποτέ ποτά κανονικά, δεν πίνω καφέ – μόνο σε κηδείες, και αυτό σπάνια. Δεν έχω ζάχαρη στο σπίτι και δεν αγοράζω αναψυκτικά απ’ έξω. Γενικά, είμαι κακός πελάτης για το σούπερ μάρκετ».
-Υπάρχουν άλλες συνήθειες που θεωρείς πως σε βοηθούν να διατηρείς την υγεία και τη φρεσκάδα σου;
«Ναι. Κάνω πολλά μπάνια – το λατρεύω. Αλλά αποφεύγω να κάθομαι στον ήλιο. Θέλω να προστατεύω το δέρμα μου για να μη γερνάει, αλλά και για να μειώσω τον κίνδυνο από παθήσεις όπως ο καρκίνος του δέρματος. Είμαι πολύ προσεκτικός σε όλα αυτά».
-Άρα τελικά προσέχεις πολύ τον εαυτό σου. Ανήκεις σ’ εκείνους που πραγματικά φροντίζουν τον οργανισμό τους και τη ζωή τους…
«Ναι, προσέχω πάρα πολύ από μικρή ηλικία, γιατί στην οικογένειά μου περάσαμε σοβαρές αρρώστιες και δεν ήθελα ποτέ να ζήσω κάτι παρόμοιο – να μπω στο λούκι των νοσοκομείων και των γιατρών. Βέβαια, ποτέ κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή. Μπορεί να συμβεί μια ατυχία. Αλλά όσο περισσότερο προσέχεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να ζήσεις καλά και με ποιότητα.
Παράλληλα, είμαι και λάτρης των ασφαλειών. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να ασφαλίζω σχεδόν τα πάντα. Για παράδειγμα, πρόσφατα μου έσπασαν το αυτοκίνητο και μου έκλεψαν την τσάντα με όλα μου τα έγγραφα. Επειδή όμως έχω κάνει ασφάλεια κλοπής τσάντας – και μάλιστα με μόλις τριάντα ευρώ τον χρόνο – αποζημιώθηκα πλήρως. Το συστήνω σε όλους, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Εγώ πάντως λέω: «Κλέψτε με όσο θέλετε – εγώ έχω προνοήσει!». Φυσικά και στενοχωριέμαι όταν με κλέβουν, δεν είναι εύκολο. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος. Δεν είναι όλοι ηθικά σωστά φτιαγμένοι. Εμείς δεν κλέβουμε, αλλά μας κλέβουν οι άλλοι».
-Ως πολιτικός, μου λες ότι σκέφτεσαι του χρόνου να αποσυρθείς από την πολιτική. Γιατί έχεις πάρει αυτή την απόφαση;
«Να ξεκαθαρίσω κάτι, γιατί έχει παρερμηνευτεί πολύ. Είπα – και το λέω ξεκάθαρα – ότι δεν σκοπεύω να είμαι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι «παραιτούμαι», όπως έγραψαν κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν είπα ποτέ τη λέξη «παραιτούμαι». Είπα απλώς ότι δεν θα θέσω ξανά υποψηφιότητα, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές – είτε σε έναν χρόνο είτε σε δύο.
Αγαπώ πολύ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που με στηρίζει και με θέλει ξανά στο ψηφοδέλτιο. Όμως, εγώ πλέον είμαι εβδομήντα ετών. Δεν είμαι πενήντα. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα που δεν θα προλάβω αν συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό. Η ζωή είναι μικρή και νιώθω την ανάγκη να την απολαύσω και με άλλους τρόπους. Το ότι δεν θα είμαι υποψήφιος δεν σημαίνει ότι δεν θα είμαι κοντά στη Ζωή και στο κόμμα. Ίσα-ίσα. Μπορεί να συνεχίσω να υπηρετώ τον πολιτικό χώρο με άλλον τρόπο – όχι απαραίτητα μέσα στη Βουλή. Το ξεκαθαρίζω αυτό, γιατί είναι άλλο πράγμα να λες «δεν θα είμαι υποψήφιος» και άλλο να λες παραιτούμαι».
-Θα δουλεύεις μέχρι το τέλος;
«Φέτος πέρασα μεγάλη πίεση, μου ανέβηκε και η πίεση από τα νεύρα. Το θέατρο ήταν η όασή μου, το καταφύγιό μου. Γι’ αυτό δεν σκοπεύω να σταματήσω, παρά μόνο όταν δεν θα μπορώ βιολογικά. Θα συνεχίσω όσο μπορώ, γιατί αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Κάθε μέρα που δεν παίζω, βλέπω θέατρο. Δεν βλέπω τηλεόραση, βλέπω σινεμά και πάρα πολύ θέατρο. Έτσι γνωρίζω τους νέους ηθοποιούς και τους θαυμάζω — είναι ταλαντούχοι και στεναχωριέμαι που δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα».
