Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν χρειάζονται να κρατήσουν για πάντα για να αφήσουν σημάδι. Το «My Oxford Year» του Netflix είναι ακριβώς αυτό. Ένας έρωτας που γεννιέται μέσα σε έναν χρόνο αλλαγών, επιλογών και αποκαλύψεων. Μια σχέση που εξελίσσεται εκεί που δεν την περιμένεις και σε ωθεί να αναρωτηθείς τι σημαίνει πραγματικά να ζεις.
Η ταινία, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Julia Whelan, μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στη ρομαντική φαντασία και την πραγματικότητα. Και ναι, μπορεί να βασίζεται σε γνώριμα μοτίβα, όμως η διαδρομή της είναι γεμάτη συναίσθημα.
Από τη Wall Street στους διαδρόμους της Οξφόρδης
Η Άννα, την οποία υποδύεται η Sofia Carson, είναι μια νεαρή γυναίκα με συγκεκριμένο πλάνο ζωής. Σκοπεύει να ξεκινήσει καριέρα στη Γουόλ Στριτ, όμως πριν το κάνει, δίνει στον εαυτό της ένα δώρο. Ένα χρόνο σπουδών στην Οξφόρδη, για να κυνηγήσει την κρυφή της αγάπη: την ποίηση.
Στην Αγγλία, όλα αλλάζουν. Η γνωριμία της με τον Τζέιμι (Corey Mylchreest), έναν χαρισματικό Βρετανό με αφοπλιστικό χιούμορ, την οδηγεί σε ένα συναίσθημα που δεν είχε προγραμματίσει. Η σχέση τους ξεκινά ανεπιτήδευτα, μέσα από κοινές βόλτες, συζητήσεις για Τένισον και φοιτητικά μεθύσια. Αλλά σιγά σιγά γίνεται κάτι βαθύτερο.
Όταν η αλήθεια φανερώνεται
Η μαγεία διακόπτεται όταν η Άννα ανακαλύπτει ότι ο Τζέιμι παλεύει με μια σοβαρή ασθένεια. Η αλήθεια τον απομακρύνει. Εκείνη, όμως, αποφασίζει να μείνει. Όχι γιατί τον λυπάται. Αλλά γιατί ξέρει πως κάποια πράγματα στη ζωή αξίζουν, ακόμα κι όταν πονάνε.
Η αποκάλυψη της ασθένειας δεν παρουσιάζεται ως «τραγικός» κόμπος, αλλά περισσότερο ως ανθρώπινο βάρος. Το σενάριο δεν επικεντρώνεται στον θάνατο, αλλά στη ζωή. Στο τι κάνεις με τον χρόνο που έχεις. Πώς διαχειρίζεσαι την αγάπη όταν ξέρεις ότι είναι περιορισμένη. Και πώς, ακόμα και μέσα στη λύπη, μπορεί να ανθίσει κάτι φωτεινό.
Οι πρωταγωνιστές κρατούν την καρδιά της ιστορίας
Η Sofia Carson φέρνει μια αυθεντικότητα στον ρόλο της Άννας. Είναι ευάλωτη, δυναμική και πειστική. Ο Corey Mylchreest, στον ρόλο του Τζέιμι, εκπέμπει μια εσωτερική τρυφερότητα, που δεν γίνεται εύκολα τηλεοπτική καρικατούρα. Η μεταξύ τους χημεία δεν είναι υπερβολική, αλλά λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας. Θυμίζει ότι η αγάπη μπορεί να ξεκινήσει ήσυχα και να εξελιχθεί σε κάτι βαθύ.
Το τέλος που δε θέλαμε, αλλά δε θα αλλάζαμε
Όταν η ταινία φτάνει στο τέλος της, γνωρίζεις ήδη τι θα συμβεί. Ο Τζέιμι δε θα επιβιώσει. Όμως η Άννα, που τον κρατά στην αγκαλιά της μέχρι το τέλος, θα συνεχίσει να τον κουβαλά. Θα ταξιδέψει μόνη σε όσα μέρη είχαν ονειρευτεί να πάνε μαζί. Θα γελάσει, θα κλάψει και τελικά θα συνεχίσει να ζει.
Το «My Oxford Year» δε μας δίνει ένα «ευτυχισμένο τέλος», αλλά προσφέρει κάτι διαφορετικό. Μια συγκινητική υπενθύμιση ότι κάθε σχέση, όσο σύντομη κι αν είναι, μπορεί να είναι αληθινή, δυνατή και γεμάτη νόημα.
Θα το ζούσαμε ξανά, με όλο το ρίσκο
Δεν είναι τέλεια ταινία. Έχει τα προβλέψιμα σημεία της, και η αφήγησή της δεν ξεφεύγει από την ασφαλή φόρμα. Όμως, στο τέλος, σε κερδίζει με την απλότητά της. Δεν χρειάζεται να πρωτοτυπήσει. Θέλει απλώς να σε συγκινήσει. Και το καταφέρνει.
Το «My Oxford Year» δεν είναι απλώς μια ρομαντική ιστορία. Είναι ένας ήπιος, τρυφερός αποχαιρετισμός. Σου θυμίζει πως ορισμένες αγάπες δεν είναι φτιαγμένες να κρατήσουν για πάντα, αλλά είναι αρκετά δυνατές για να σε αλλάξουν για πάντα.
