Λένε πως «μάνα είναι μόνο μία». Κι έχουν δίκιο. Η παρουσία της μάνας είναι μοναδική. Εναι εκείνη που σε κουβάλησε, που σε κράτησε ξάγρυπνη, που σε μεγάλωσε με τον δικό της τρόπο, σωστό ή λάθος, τέλειο ή ατελή.
Είναι η πρώτη μας ανάσα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο βλέμμα που μας έμαθε τι σημαίνει ασφάλεια. Ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή, η μάνα μένει πάντα χαραγμένη βαθιά μέσα μας. Η αγάπη της έχει κάτι το ακατάλυτο, σαν μια ρίζα που όσο κι αν απομακρυνθείς, ποτέ δεν ξεριζώνεται.
Freepik
Η μάνα αγαπά με όλο της το είναι, αλλά συχνά αυτή η αγάπη μπερδεύεται με το φόβο. «Μήπως δεν έκανα αρκετά;», «μήπως φταίω για τις δυσκολίες του παιδιού μου;», «μήπως αν ήμουν διαφορετική, εκείνο να ήταν πιο χαρούμενο;». Έτσι, η αγάπη γίνεται μερικές φορές ένα φορτίο που φθείρει την ίδια.
Αλλά το ίδιο κάνει κι ένα παιδί. Μεγαλώνοντας, κοιτάμε πίσω και μετράμε: πόσες φορές υψώσαμε φωνή χωρίς λόγο; Πόσες φορές προτιμήσαμε τη σιωπή αντί για μια αγκαλιά; Πόσες φορές είπαμε «δεν έχω χρόνο τώρα» λες και η μάνα μας θα ήταν πάντα εκεί, ακούραστη, αθάνατη;
Και τότε έρχεται η ενοχή. Ενοχή γιατί δεν δείξαμε αρκετή κατανόηση. Ενοχή γιατί δεν σταθήκαμε δίπλα της στις μικρές ή μεγάλες της μάχες. Ενοχή γιατί, όσο εκείνη μάς πρόσφερε τον εαυτό της, εμείς πολλές φορές της δώσαμε ψίχουλα προσοχής.
Freepik
Η μεγαλύτερη παγίδα είναι πως η αγάπη προς τη μάνα μας, αντί να μας λυτρώνει, συχνά μας βαραίνει. Νιώθουμε πως ό,τι κι αν κάνουμε, ποτέ δεν είναι αρκετό. Πως πάντα θα της χρωστάμε κάτι παραπάνω.
Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και την ενοχή είναι σχεδόν αόρατη. Η μάνα δίνει, το παιδί παίρνει, αλλά όταν τα χρόνια περνούν, η σχέση αλλάζει. Η μάνα δεν είναι πια παντοδύναμη, γίνεται ευάλωτη. Κι εκεί το παιδί καλείται να σταθεί. Όμως, αν το κάνει μόνο από ενοχή κι όχι από αγάπη, τότε η σχέση χάνει το φως της.
Freepik
Η αλήθεια είναι απλή και δύσκολη μαζί: η μάνα μας έδωσε αυτό που μπορούσε, όπως μπορούσε. Όχι πάντα τέλεια, αλλά πάντα με το δικό της μέτρο αγάπης. Κι εμείς, τα παιδιά, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι δεν οφείλουμε να ζούμε με το βάρος της ενοχής, αλλά με την ευγνωμοσύνη της αγάπης.
Γιατί η αγάπη δεν είναι φυλακή, είναι ελευθερία. Και η μάνα, στην ψυχή της, δεν θέλει να μας δει δεμένους με ενοχές, αλλά να περπατάμε ελεύθεροι με την καρδιά γεμάτη φως. Να αφήσουμε τις ενοχές στην άκρη και να κρατήσουμε μόνο την ουσία: ότι μάνα και παιδί συνδέονται όχι από το χρέος, αλλά από την καρδιά.
Μάνα είναι μόνο μία. Όντως. Κι ίσως το πιο μεγάλο «ευχαριστώ» που μπορούμε να της δώσουμε, είναι να αγαπάμε αληθινά — χωρίς το βάρος της ενοχής.
