Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά παππούδων και γιαγιάδων που ζουν παγιδευμένοι ανάμεσα σε δυο ρόλους. Από τη μία, θέλουν να χαρούν τη ζωή τους, να ταξιδέψουν, να ξεκουραστούν, να πάνε μια βόλτα χωρίς να έχουν τίποτα στο μυαλό τους και από την άλλη, βρίσκονται συχνά στο ρόλο του «αντικαταστάτη γονέα», με όλες τις ευθύνες που έρχονται μαζί του.
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα... Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι επαγγελματίες babysitters. Δεν είναι αυτονόητο ότι θα είναι κάθε μέρα διαθέσιμοι, από το πρωί ως το βράδυ, για να φυλάνε τα εγγόνια τους. Και, σίγουρα, δεν είναι υποχρεωμένοι να προσαρμόσουν τη ζωή τους γύρω από τα προγράμματα άλλων.
Το «προνόμιο» της φροντίδας
Φυσικά και αγαπούν τα εγγόνια τους. Φυσικά και θέλουν να περνούν χρόνο μαζί τους. Αλλά άλλο το «θέλω» και άλλο το «είμαι υποχρεωμένος». Η φροντίδα ενός παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά όταν οι ίδιοι οι παππούδες έχουν πια μεγαλώσει τα δικά τους παιδιά, έχουν δουλέψει, έχουν κουραστεί και δικαιούνται τη δική τους ξεγνοιασιά.
Η φροντίδα δεν πρέπει να γίνεται από ανάγκη, αλλά από αγάπη. Και όταν γίνεται με πίεση, καταντά βάρος.
Unsplash
Μήπως το έχουμε παρακάνει;
Ζούμε σε μια εποχή που η καθημερινότητα τρέχει με 100 χιλιόμετρα την ώρα. Οι νέοι γονείς συχνά δουλεύουν ασταμάτητα, χρειάζονται βοήθεια και στρέφονται στη μόνη «λύση» που είναι κοντά και συνήθως δωρεάν: τους γονείς τους.
Το ερώτημα, όμως, είναι απλό: ζητάμε βοήθεια ή τη θεωρούμε δεδομένη; Γιατί υπάρχει διαφορά. Όπως και σε κάθε άλλη σχέση, έτσι κι εδώ, η ισορροπία χτίζεται πάνω στην κατανόηση και τον σεβασμό.
Και τι να κάνουμε, δηλαδή;
Αν έχεις την τύχη να έχεις γονείς πρόθυμους να βοηθήσουν με τα παιδιά, κράτα το σαν δώρο. Όχι σαν δικαίωμα. Ρώτησέ τους πότε, πώς και εάν μπορούν να βοηθήσουν. Κάνε σχέδια μαζί τους, όχι πάνω τους. Και αν χρειαστεί, δες λύσεις που δεν τους περιλαμβάνουν, όπως παιδικούς σταθμούς, νταντάδες κλπ.
Γιατί ναι, οι παππούδες είναι οικογένεια, αλλά είναι και άνθρωποι. Έχουν τα δικά τους όνειρα, τις δικές τους ανάγκες, τις δικές τους μέρες που δε «βγαίνουν». Και δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν.
Το συμπέρασμα;
Ας θυμηθούμε μια απλή αλήθεια: οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι ένα σημαντικό κομμάτι της οικογένειας. Όχι όμως 24ωρο προσωπικό φροντίδας. Ας τους αγαπάμε, ας τους χαιρόμαστε, αλλά κυρίως, ας τους σεβόμαστε.
