Την αγαπημένη και πασίγνωστη συγγραφέα των best sellers, Λένα Μαντά είχε ως πρώτη προσκεκλημένη η Έλενα Παπαβασιλείου στην πρεμιέρα της εκπομπής EQ στο Action 24 για αυτήν την τηλεοπτικής σεζόν.
Και για άλλη μια φορά η πολυγραφότατη συγγραφέας είχε να πει πολλά ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής της από την αρχή.
«Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη ήρθα στην Ελλάδα με τους γονείς μου και δεν τους φτούρησε, χώρισαν όταν ήμουν περίπου 6 χρονών. Μου έμεινε παραμιλητό γιατί έμενα ώρες μόνη μου, η μητέρα μου ήταν μοδίστρα.
Φοβόμουν...Ένιωθα ότι μιλούσα σε κάποιον και ενίοτε μού απαντούσε. Όταν έμαθα πια να γράφω, η συγγραφή με βοήθησε να αντιμετωπίσω τη μοναξιά μου. Όταν ήμουν μικρή έγραφα παραμυθάκια. Έγραφα οτιδήποτε μου έφτιαχνε τη διάθεση»
«Μίσησα θανάσιμα το πρώτο μου βιβλίο, μου το έδωσε η μητέρα μου στην Γ` δημοτικού, δεν το τέλειωσα ποτέ. Το έχω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου. Δεν μου άρεσε καθόλου. Μετά μπήκαμε στην Μαίρη Πόππινς και την Πολυάννα… Είχα όλα τα βιβλία της σειράς. Νομίζω ότι το πρώτο που διάβασα στην Α' γυμνασίου ήταν το "Όσα παίρνει ο άνεμος", το είχα λατρέψει»
«Είχα πολλές φοβίες. Η κόρη μου και ο γιος μου λένε ότι έχω πολύ ζωηρή φαντασία και πρέπει να τις περιορίσω στα βιβλία. Πάμε από τις συνηθισμένες. Φοβάμαι ότιδήποτε έχει φτερά και πούπουλα. Τα αεροπλάνα δεν είναι το καλύτερό μου αλλά έχω καταφέρει να το περιορίσω.
Φοβάμαι τα όνειρα που κάνω όταν δεν κοιμάμαι γιατί "γελάνε" μαζί μου και φοβάμαι τα όνειρα στον ύπνο μου γιατί με επηρεάζουν για όλη την υπόλοιπη μέρα. Γι’ αυτό δεν θέλω να κάνω όνειρα και γι’ αυτό δεν κάνω και σχέδια»
Όταν δε ρωτήθηκε, με αφορμή την απώλεια του συζύγου της που έχει πολλές φορές πει ότι της στοίχισε αφάνταστα, για το πώς σκέφτεται το δικό της τέλος η Λένα Μαντά απάντησε μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα:
«Καθισμένη σε μία πολυθρόνα και να διαβάζω. Αγαπώ πολύ το διάβασμα και νομίζω θα ήταν ένα πολύ όμορφο τέλος για μένα αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με παρηγορεί είναι ότι όταν κλείσει η πόρτα πίσω μου…. Ας το! Απλά τέλος.
Προχθές διάβαζα μία ανάρτηση της Μαρίας Παναγοπούλου που έχασε τον Κώστα Χαρδαβέλλα που έγραφε: ‘Ας μου πει ποιος είπε πρώτος τη φράση ο χρόνος είναι γιατρός για να του κάνω μήνυση’ και της είπα κι εγώ μαζί σου. Το πένθος είναι σαν θηρίο που κοιμάται.
Έχεις επινοήσει μία καινούργια καθημερινότητα και νομίζεις ότι περνάς κάτω από τα ραντάρ και λες ότι είσαι καλά και γίνεται κάτι απειροελάχιστο, ξυπνάει το θηρίο και τότε δεν μπορείς να του ξεφύγεις εύκολα. Το λάθος είναι να του ξεφύγεις.
Αυτό που θα ήθελα και με παρηγορεί είναι ότι θα με περιμένει Μου είπες πριν πώς φαντάζεσαι το τέλος, θα μπορούσε να μην ήταν βιβλίο αυτό που θα κρατούσα στα χέρια μου, αλλά να ήταν το άλμπουμ της ζωής μας. Δεν χρειάζονται πολλά. Αυτή η λέξη τέλος είναι οριστική, αμετάκλητη, τελεσίδικη».
