Με την αστείρευτη ενέργεια, το χαρακτηριστικό χιούμορ και τις διαχρονικές επιτυχίες της που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας, η Πωλίνα παραμένει μια από τις πιο αγαπητές παρουσίες της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Από τα ’80s μέχρι σήμερα, οι ρυθμοί της συνεχίζουν να ξεσηκώνουν, ενώ η ίδια παραμένει αυθεντική, δροσερή και ανοιχτή σε νέες εμπειρίες. Η ίδια άνοιξε την καρδιά της στο «Λοιπόν» που κυκλοφορεί και τον Ανδρέα Θεοδώρου.
-Ποιο είναι το μυστικό και τα τραγούδια σας είναι διαχρονικά και στα live σας γίνεται χαμός;
«Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως αυτά τα λεγόμενα χρόνια της αθωότητας που μεγάλωσαν γενιές και γενιές μιλάνε κατευθείαν στις καρδιές του κόσμου… Ξυπνούν αναμνήσεις από αγαπημένες εποχές και ανεβάζουν την διάθεση του κόσμου».
-Αν σας γινόταν μια πρόταση να πραγματοποιήσετε μια guest συμμετοχή στη Eurovision, θα το κάνατε;
«Ανάλογα το τραγούδι και με ποιον καλλιτέχνη θα συνεργαζόμουν.... Αλλά πιστεύω πως δεν θα έκανα κάποια guest εμφάνιση γιατί υπάρχουν πολλά νέα παιδιά με ταλέντο , αλλά και ελπίδες για το μέλλον…»
-Έτυχε ποτέ ο οργανισμός σας να βαρέσει καμπανάκι λόγω φόρτου εργασίας;
«Ναι αρκετές φορές ο οργανισμός μου βάρεσε καμπανάκι λόγω φόρτου εργασίας (γέλια). Η αλήθεια είναι πως είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί η συγκεκριμένη δουλειά έχει τρελά ωράρια.
Θυμάμαι μια φορά έπεσα και κοιμήθηκα και ξύπνησα μετά από 15 ημέρες. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου με ξυπνούσε, έτρωγα, πήγαινα τουαλέτα και ξανά. Αυτό το είχα πάθει όταν ήμουν στον Γιώργο Μαρίνο. Δουλεύαμε 6 φορές την εβδομάδα με ένα ρεπό και διπλή παράσταση τα Σάββατα . Ως εκ τούτου μετά τις εμφανίσεις και στη Θεσσαλονίκη Ιούνιο μήνα γύρισα και ξεράθηκα δυο εβδομάδες».
-Δεχτήκατε πισώπλατα μαχαιρώματα στην πορεία σας;
«Το επάγγελμα αυτό είναι άκρως ανταγωνιστικό και δυστυχώς έχουμε δύσκολα εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και πράγματα..... Δεν θυμάμαι κάτι άξιο λόγου αλλά και κάτι που συνέβη πριν χρόνια ποτέ δεν ξανάγινε ποτέ γιατί είμαι και μαχήτρια και τρελή (γέλια). Όχι μόνο για τα δικά μου κεκτημένα αλλά και των συναδέλφων μου..... Οπότε σπάνια τα βάζουν μαζί μου».
-Φαίνεστε μια πολύ αισιόδοξη γυναίκα. Έτυχε ποτέ να βυθιστείτε στα σκοτάδια σας και αν ναι τι σας έβγαλε από αυτά;
«Όλοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας κι αυτό είναι η ζωή...... Στην περίπτωση μου έβρισκα σχεδόν πάντα τρόπους να μην μιζέριαζω και αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία μου και η άγνοια κινδύνου με έσωσαν από κακοτοπιές».
