Πόσες φορές έχεις πει μέσα σε μία μέρα “δεν προλαβαίνω”; Μπορεί να είναι πρωί και να τρέχεις να ετοιμαστείς, ενώ το μυαλό σου ήδη σκέφτεται τη λίστα με τα “πρέπει” της δουλειάς, του σπιτιού, των παιδιών, της ζωής γενικά. Και πριν καν πιεις μια γουλιά καφέ, νιώθεις ότι η μέρα σού έχει ξεφύγει μέσα από τα χέρια.
Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος δεν έχει αλλάξει. Τα 24ωρα είναι ίδια για όλους. Όμως εμείς αλλάξαμε. Ζούμε σε έναν ρυθμό που όλα πρέπει να γίνουν “εδώ και τώρα”, και όσο πιο πολλά προλαβαίνουμε, τόσο πιο “επιτυχημένες” νιώθουμε. Μέχρι, φυσικά, να εξαντληθούμε.
Η ψευδαίσθηση του “δεν προλαβαίνω”
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα τρέχουν. Multitasking, deadlines, ειδοποιήσεις, social media… Ο εγκέφαλός μας μοιάζει με browser με 20 καρτέλες ανοιχτές. Ακόμα κι όταν δεν κάνουμε τίποτα, νιώθουμε κουρασμένες, γιατί απλώς σκεφτόμαστε όλα όσα πρέπει να κάνουμε.
Το αποτέλεσμα; Ο χρόνος μάς φαίνεται πάντα λίγος, γιατί η προσοχή μας είναι διασκορπισμένη παντού – και ουσιαστικά… πουθενά.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο χρόνος που μας πιέζει· είναι οι προσδοκίες μας.
Προσπαθούμε να χωρέσουμε σε ένα 24ωρο όλα όσα η κοινωνία, τα social media, οι άλλοι και -ας το παραδεχτούμε- εμείς οι ίδιες απαιτούμε από τον εαυτό μας.
Τα πολλά “tabs” που μας κουράζουν
Αν ο εγκέφαλός μας ήταν υπολογιστής, θα εμφάνιζε αυτό το γνωστό μήνυμα: “Too many tabs open memory is not enough.” Και δεν απέχει πολύ από την αλήθεια.
Ενώ μαγειρεύεις, σκέφτεσαι το επόμενο meeting. Ενώ δουλεύεις, θυμάσαι ότι πρέπει να βάλεις πλυντήριο. Και ενώ προσπαθείς να ξεκουραστείς, σκρολάρεις στο κινητό γιατί… “πότε αλλιώς να προλάβεις να το κάνεις;”
Το multitasking μάς κάνει να νιώθουμε παραγωγικές, αλλά στην πραγματικότητα μας διασπά. Δεν ζούμε καμία στιγμή ολοκληρωμένα. Και έτσι, όσο κι αν τρέχουμε, νιώθουμε διαρκώς πίσω.
Τα “πρέπει” που μας ρουφούν χρόνο (και ενέργεια)
Ένα μεγάλο κεφάλαιο.Αυτά τα “πρέπει” είναι ύπουλα. Δεν έχουν ρολόι, αλλά τρώνε ώρες — κυρίως από τις δικές μας στιγμές ηρεμίας. Γιατί ακόμη κι όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο, πολλές φορές δεν τον απολαμβάνουμε· σκεφτόμαστε τι “θα έπρεπε” να κάνουμε αντί να χαλαρώνουμε.
Πρέπει να είμαι καλή στη δουλειά.
Πρέπει να προσέχω την εμφάνισή μου.
Πρέπει να είμαι εκεί για όλους.
Πρέπει να μη δείχνω κουρασμένη.
Και κάπως έτσι, χάνουμε τον χρόνο όχι επειδή δεν υπάρχει, αλλά επειδή δεν του επιτρέπουμε να είναι δικός μας.
Photo by Vlad Hilitanu on Unsplash
Μια νέα σχέση με τον χρόνο: αργά, συνειδητά, ανθρώπινα
Ίσως το μυστικό να είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι νομίζουμε: να κάνουμε λιγότερα. Να αφαιρέσουμε, όχι να προσθέσουμε. Να σταματήσουμε να στριμώχνουμε κάθε λεπτό με κάτι “χρήσιμο” και να αφήσουμε λίγο χώρο να υπάρχουμε.
- Πιες τον καφέ σου χωρίς να κοιτάς το κινητό.
- Πήγαινε μια βόλτα χωρίς να έχεις σκοπό.
- Μη νιώθεις ενοχές αν απλώς κάθεσαι.
Αυτές οι μικρές “παύσεις” δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι ζωτικός χώρος για το μυαλό και την ψυχή σου.
Δεν χρειάζεται να τα προλαβαίνεις όλα
Αλήθεια τώρα: ποια τα προλαβαίνει όλα; Κανείς. Και όσες φαίνεται ότι το κάνουν, απλώς κρύβουν καλά την κούρασή τους.
Το να μην προλαβαίνεις δεν σημαίνει αποτυχία. Σημαίνει ότι έχεις ζωή γεμάτη πράγματα, ανθρώπους, συναισθήματα. Και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθεις ενοχές, είναι απόδειξη ότι ζεις.
Photo by Antonino Visalli on Unsplash
Η πιο όμορφη αλλαγή: να είσαι παρούσα
Αν θέλεις να “κερδίσεις” τον χρόνο, σταμάτα να τον κυνηγάς.
Ζήσε λίγο πιο αργά, λίγο πιο συνειδητά, λίγο πιο εσύ.
Κλείσε τα μάτια, πάρε μια βαθιά ανάσα και θυμήσου: ο χρόνος δεν χρειάζεται να είναι “αρκετός”, χρειάζεται να είναι δικός σου.
Γιατί τελικά, δεν είναι το ρολόι που μας πιέζει. Είμαστε εμείς που ξεχνάμε να σταθούμε. Κι όταν το κάνουμε, συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος ήταν πάντα εκεί. Απλώς περιμένει να τον ζήσουμε.
Ο χρόνος δεν μας λείπει. Εμείς λείπουμε από τον χρόνο μας.
Και κάθε φορά που επιλέγεις να σταματήσεις, να πάρεις μια ανάσα και να χαμογελάσεις, τον ξανακερδίζεις.
