Το ghosting είναι από εκείνα τα πράγματα που όσο κι αν προσπαθείς να τα καταλάβεις, πάντα θα σε αφήνουν με μια δόση απορίας. Μια μέρα όλα δείχνουν υπέροχα, μιλάτε, γελάτε, κανονίζετε πράγματα.
Και την επόμενη; Σιωπή. Απόλυτη. Ούτε μήνυμα, ούτε εξήγηση, ούτε τίποτα. Και μετά από μέρες, εβδομάδες ή μήνες, εμφανίζεται. Με ένα «χαλαρό» μήνυμα και μια δικαιολογία που θα μπορούσε να κερδίσει Όσκαρ φαντασίας.
«Έχασα το κινητό μου»
Η κλασική και αθάνατη ατάκα του ghoster. Προφανώς, μαζί με το κινητό χάθηκε και κάθε πρόσβαση στο ίντερνετ, στους φίλους, στον υπολογιστή, στα social media και στα 5G κύματα του πολιτισμού. Γιατί προφανώς, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να επικοινωνήσει.
Unsplash
«Είχα πολλά στο κεφάλι μου»
Και ποιος δεν έχει; Όλοι έχουμε δουλειές, deadlines, θέματα, αλλά οι περισσότεροι βρίσκουμε δυο λεπτά να στείλουμε ένα «δεν μπορώ τώρα» ή «θα τα πούμε σύντομα».
Αυτή η δικαιολογία είναι το ψηφιακό αντίστοιχο του «δεν φταις εσύ, εγώ φταίω». Δηλαδή, μια ευγενική απόπειρα να μην παραδεχτεί κανείς ότι απλώς… βαρέθηκε.
«Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ»
Η ειλικρίνεια είναι ωραία, αλλά όταν τη χρησιμοποιείς για να δικαιολογήσεις την ανευθυνότητά σου, χάνει τη λάμψη της. Το «δεν ήξερα πώς να το χειριστώ» μεταφράζεται συνήθως σε «ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, απλώς δεν ήθελα να εξηγήσω γιατί».
«Το είδα αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω»
Είναι αυτό το μυστηριώδες φαινόμενο όπου κάποιος βλέπει το μήνυμα, διαβάζει, σκέφτεται να απαντήσει, και μετά... εξαφανίζεται για δύο εβδομάδες. Κάτι σαν μαύρη τρύπα στα DMs. Αν υπήρχε βραβείο για την πιο αναγνωρίσιμη δικαιολογία, αυτή θα ήταν το φαβορί.
Unsplash
«Ήθελα λίγο χρόνο για μένα»
Από μόνη της, η φράση είναι απόλυτα θεμιτή. Όλοι χρειαζόμαστε προσωπικό χρόνο. Το θέμα είναι όταν αυτός ο χρόνος συμπίπτει με το να εξαφανιστείς σαν ατμός, χωρίς καμία προειδοποίηση. Αν θες χώρο, κανείς δεν θα σου τον αρνηθεί. Αλλά πες το. Ούτε δύσκολο είναι, ούτε επώδυνο.
Η αλήθεια πίσω από το ghosting
Η αλήθεια είναι πως ό,τι δικαιολογία κι αν ειπωθεί, πίσω από το ghosting κρύβεται συνήθως ένας απλός φόβος: ο φόβος της ευθύνης. Το να πρέπει να πεις σε κάποιον «δε θέλω να συνεχίσουμε» ακούγεται τρομακτικό, αλλά είναι πολύ πιο ανθρώπινο από το να τον αφήνεις να αναρωτιέται τι πήγε στραβά.
Γιατί τελικά γελάμε με όλα αυτά
Ίσως γιατί όλοι έχουμε υπάρξει είτε στη θέση του ghosted είτε του ghoster. Και η αλήθεια είναι πως, με τον καιρό, μαθαίνεις να το βλέπεις αλλιώς. Όταν η απογοήτευση περάσει, μένει το χιούμορ. Το γλυκόπικρο, ανθρώπινο χιούμορ που κάνει το «έχασα το κινητό μου» να μοιάζει με ατάκα σε ρομαντική κωμωδία.
