Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν χρειάζεται συστάσεις. Το όνομά του εξάλλου είναι συνδεδεμένο με μια ολόκληρη εποχή, αφού φέρει την κληρονομιά ενός πατέρα-θρύλου του ελληνικού τραγουδιού.
Ενός κορυφαίου τραγουδιστή και συνθέτη που στα πρώτα του βήματα του απαγόρευαν να τραγουδήσει γιατί του έλεγαν πως γκάριζε, όπως αποκάλυψε ο γιος του μιλώντας στο Λοιπόν και τον Ανδρέα Θεοδώρου!
Κι όμως, ο ίδιος ο Γρηγόρης ο νεότερος, δεν έμεινε ποτέ στη σκιά· με το δικό του ταλέντο, το πάθος και τη συνέπεια, κατάφερε να χαράξει τον δικό του δρόμο.
-Το όνομα του πατέρα σας λειτούργησε ποτέ σαν βάρος στη ζωή σας;
«Από πολύ μικρός συμφιλιώθηκα με το όνομα που κουβαλάω. Κατάλαβα πολύ γρήγορα πριν καν ασχοληθώ με το τραγούδι πως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι ένας και δεν ξαναγίνεται.
Είμαι πάρα πολύ περήφανος που κουβαλάω το όνομα και το επίθετο του πατέρα μου. Επίσης την κληρονομιά του γιατί με έχει ορίσει μοναδικό κληρονόμο του σε όλο του το έργο, το οποίο είναι δύσκολο.
Οπότε μόνο περήφανος μπορώ να αισθάνομαι. Πιο πολύ δηλαδή αισθάνομαι περηφάνια παρά βάρος».
-Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι;
«Θα συμβούλευα τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι, πάνω από όλα η αγάπη να είναι το κίνητρο τους.
Θέλει πάρα μα πάρα πολλή δουλειά όλο αυτό και θέλει μια πάρα πολύ σοβαρή επιλογή τραγουδιών για να πεις κάποια τραγούδια που μετά από κάποια χρόνια μπορεί να τα ακούσει κάποιος και να θυμηθεί ότι κάποια στιγμή υπήρξες».
-Έχετε δηλώσει πως ο μπαμπάς σας έφυγε με κάποιο παράπονο…
«Ναι έφυγε με το παράπονο ότι οι άνθρωποι πλέον δεν βοηθούν και δεν δείχνουν κάποιον που έχει αξία να πάει λίγο παραπέρα. Αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο. Εκείνος πάντα βοηθούσε και έδειχνε όποιον θεωρούσε ότι άξιζε».
-Ο ίδιος δέχτηκε αχαριστία;
«Όχι εκείνος, αλλά επειδή θεωρούσε ότι ο ίδιος και η δική του γενιά βοηθούσαν κάποιον που άξιζε, θα το έκανε και η επόμενη αλλά δεν συμβαίνει αυτό.
Θα έπρεπε όταν βλέπουμε έναν καλό τραγουδιστή ή μια καλή τραγουδίστρια να του δίνουμε μια ώθηση και να λέμε έστω μια καλή κουβέντα για εκείνον».
-Ποιες ήταν οι συμβουλές του που τις κρατάτε σαν φυλαχτό;
«Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που μου έλεγε πάντα να έχω υπομονή, επιμονή και καλή καρδιά».
-Πήρατε πολλή αγάπη από εκείνον έτσι δεν είναι;
«Την αγάπη που πήρα από εκείνον μέχρι που έκλεισε τα μάτια του δεν ήξερα πώς να την ανταποδώσω. Ήταν πραγματικά ατελείωτη.
Ήταν ένας άνθρωπος απλός, γενναιόδωρος, δοτικός και πραγματικά μέχρι που έφυγε από τη ζωή δεν σταμάτησε να βοηθάει καλλιτέχνες. Από τα χέρια του βγήκαν η Βίκυ Μοσχολιού, η Πόλυ Πάνου και πολλοί άλλοι».
-Πέρασε πάντως από πολλές δυσκολίες…
«Δεν παράτησε ποτέ το μπουζούκι από τα χέρια του γιατί με αυτό μεγάλωσε, αυτό τον έβαλε μέσα στα πράγματα.
Πέρασε πολύ δύσκολα στα παιδικά του χρόνια και μέχρι να καταφέρει να καταξιωθεί του είχαν απαγορεύσει να τραγουδάει και του είχαν βάλει βέτο να παίζει μόνο μπουζούκι, γιατί του έλεγαν ότι «γκαρίζει».
Είχε αποθαρρυνθεί, είχαν πέσει τα φτερά του και αυτό τον οδήγησε να δίνει τραγούδια σε άλλους τραγουδιστές μέχρι που συστήθηκε στο πλατύ κοινό και έδωσε πρώτη φορά τη φωνή του στην ελληνική δισκογραφία με το «Γεννήθηκες για την καταστροφή» σε δική του σύνθεση το 1950. Έτσι ξεκίνησε ως τραγουδιστής».
