Με τρεις φωτογραφίες από μια ήρεμη στιγμή στην παραλία με την κόρη της Θάλεια, η Ζέτα Δούκα μοιράστηκε ένα από τα πιο αληθινά και βαθιά κείμενα που έχει δημοσιεύσει στο Instagram. Με λόγια που ξεκινούν σαν ψίθυρος -«γράφω, σβήνω. Και ξαναγράφω και ξανασβήνω»- η ηθοποιός δεν περιγράφει απλώς μια όμορφη καλοκαιρινή στιγμή, αλλά ανοίγει την καρδιά της και αποτυπώνει όλο το φορτίο που μπορεί να κουβαλά μια μητέρα.
Όταν το παιδί σου βλέπει αυτό που προσπαθείς να κρύψεις
Η Ζέτα Δούκα περιγράφει την ανάγκη κάθε μητέρας να νιώθει πως το παιδί της είναι καλά, πως αξίζει να μεγαλώνει μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Παράλληλα, αναφέρεται στη δυσκολία του να ισορροπήσει κανείς ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα -με εικόνες κακοποίησης, πολέμου και θλίψης- και τη διάθεση να είναι παρούσα, γαλήνια, με θετική ενέργεια για το παιδί της.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, η μικρή Θάλεια της είπε μια μέρα: «Μαμά, όποτε κοιτάς το κινητό σου, στεναχωριέσαι και απομονώνεσαι». Μια φράση που λειτούργησε σαν καθρέφτης, κάνοντάς την να συνειδητοποιήσει πως η αγωνία και η λύπη φαίνονται και φτάνουν πρώτα στα παιδιά.
«Ώρες ώρες έχω την ανάγκη να πάρω όλα τα παιδιά του κόσμου και να φύγουμε για ένα νησί»
Η ανάρτησή της μοιάζει περισσότερο με προσωπικό ημερολόγιο, ένα γράμμα από μητέρα σε μητέρα. Μιλά για τις άλλες μητέρες, εκείνες που παλεύουν να σώσουν τα παιδιά τους, εκείνες που δε μπορούν, αλλά και για τις γυναίκες που πληγώνουν τα ίδια τους τα παιδιά.Χωρίς διδακτισμό ή υπερβολή, παραδέχεται την ψυχική φόρτιση, τη θλίψη που πολλές φορές κατακλύζει, αλλά και την ειλικρινή προσπάθεια να βρει την ισορροπία.
Η τελευταία της φράση ίσως συμπυκνώνει όλο το κείμενο: «Ώρες ώρες έχω την ανάγκη, να πάρω όλα τα παιδιά του κόσμου και τους άξιους γονείς τους και να πάμε σ’ ένα νησί που δε θα μας βρει κανένας».
Παρακάτω όσα έγραψε η Ζέτα Δούκα
«Γράφω- σβήνω.
Και ξαναγράφω και ξανασβήνω.
Γιατί δεν ξέρω τι να πρώτογράψω για την ανάγκη μιας μητέρας να νιώσει ότι το παιδί της είναι καλά. Κι ευτυχισμένο.
Και ότι έκανε καλά που το έφερε σ’αυτό τον κόσμο…
Πόσες ιστορίες για μητέρες που δεν ξέρουν πώς να προστατέψουν τα παιδιά τους σε αυτό τον άθλιο, απάνθρωπο κόσμο. Ποσες μητέρες που θάβουν τα παιδιά τους, ανήμπορες να τα κρατήσουν στη ζωή.
Και στον αντίποδα , μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, που τα κακοποιούν επειδή θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα. Πόσες μητέρες που δεν θα πρεπε να είναι μητέρες…
Δεν αντέχω…
Δεν μπορώ να κλείσω ούτε αυτιά ούτε μάτια.
Αλλά δεν μπορώ να ειμαι και μια μητέρα διαρκώς κατηφής , προβληματισμένη.
Μου λέει η Θάλεια το πρωι « Μαμά , όποτε κοιτάς το κινητό σου , στεναχωριέσαι και απομονώνεσαι»
Εχει δίκιο!
Ακροβατώ ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα εντός και εκτός Ελλάδας, και την ανάγκη μου να είμαι μια παρούσα κι αισιόδοξη μητέρα.
Επιλέγω να είμαι ειλικρινής , αληθινή.
Αλλά το 9χρονο παιδί μου, έχει και κάποια όρια σε αυτά που πρέπει και μπορεί να ξέρει. Και προσπαθώ ειλικρινά να μην τα ξεπερνώ.
Πόσο δύσκολο…
Ώρες ώρες έχω την ανάγκη, να πάρω όλα τα παιδιά του κόσμου και τους άξιους γονείς τους και να πάμε σ’ ένα νησί που δε θα μας βρει κανένας. Δεν θα μπορεί να μας βλάψει τίποτα και θα μεγαλώσουμε εκεί νιώθοντας ότι αξιζε τελικα να έρθουμε σ’ αυτό τον κόσμο…
Αχχχ»
