Στην Ελλάδα βρίσκονται από τη Δευτέρα, ο Μαυρίκιος Μαυρικίου και η Ιλάειρα Ζήση, με την κόρη τους και όλη την οικογένειά τους, αφού ετοιμάζουν εδώ πολλούς μήνες να βαφτίσουν αύριο το κοριτσάκι τους στον Άγιο Κωνσταντίνο που είναι κι ο τόπος της καταγωγής εκείνης.
Εδώ τους βρήκαν τα νέα για τις φωτιές στην Κύπρο στην περιοχή κιόλας όπου βρίσκεται και το σπίτι του Μαυρίκιου και της Ιλάειρας, το Σούνι πάνω από τη Λεμεσό. Και για ένα ολόκληρο βράδυ πίστευαν πως κάηκε ολοσχερώς και πως τα έχασαν όλα.
Η επόμενη μέρα για τους ίδιους ήταν εν μέρει μια λύτρωση, το σπίτι τους σώθηκε, αλλά στη Κύπρο πολλοί συζητούν πως αυτό συνέβη με πολιτική παρέμβαση και ιδιωτικά μέσα.. Ο ίδιος ο Μαυρίκιος Μαυρικίου με ένα μακροσκελές ξέσπασμα απαντάει δημόσια σε όλα:
«Αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες δεν περιγράφεται με λόγια. Η φωτιά που ξέσπασε στις ορεινές περιοχές της Λεμεσού κατέκαιε ζωές, σπίτια, κόπους δεκαετιών, αναμνήσεις και ιστορίες ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα.
Έχασαν υα πάμντα σε δευτερόλεπτα. Άθρωποι πέθαναν μέσα στις φλόγες. Ο πόνος είναι απερίγραπτος. Και το ελάχιστο που πρέπει να γίνει, είναι να αποδοθούν ευθύνες. Όχι να δείξουμε με το δάχτυλο. Αλλά για να εξιλεωθούν οι ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν. Για να δικαιωθούν οι γονείς, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, όσοι κοιμούνται πια σε σκηνές ή στα ερείπια του σπιτιού τους.
Το κράτος, η Πολιτεία και κάθε αρμόδιος φορέας οφείλει να λογοδοτήσει. Όχι με λόγια και υποσχέσεις. Με πράξεις. Το βράδυ της φονικής πυρκαγιάς, βρισκόμουν στην Ελλάδα με την οικογένειά μου προετοιμάζοντας τη βάφτιση της κόρης μας. Όμως το σώμα μου ήταν εδώ, στην Κύπρο. Στο Σούνι. Εκεί που καιγόταν ο τόπος μας.
Με τους γονείς μας και την Ιλάειρα καθίσαμε και βλέπαμε τις εξελίξεις να ξετυλίγονται ζωντανά. Κλαίγαμε με λυγμούς. Ήμασταν σίγουροι πως όλα είχαν καεί. Το σπίτι μας, οι αναμνήσεις μας, τα υπάρχοντά μας, οι κόποι μας, τα πάντα.
Κάποια στιγμή έρχεται η πληροφορία ότι κάηκε ολοσχερώς το σπίτι μας. Κοίταξαν τους γονείς μου… ήταν βουρκωμένοι…αγκαλιαστήκαμε τους ρώτησα: Μαμά θα μας φιλοξενήσετε; Είμαστε άστεγοι.. με μια βαλίστα ρούχα που φέραμε μαζί μας… φυσικά γιε μου , μου λέει.
Σκεφτόμουν το πιάνο μου που κάηκε, τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας, τα όνειρά μας που δεν είχαν πια καταφύγιο να βασιστούν, αλλά κυρίως τα καημένα τα ζωάκια και αυτούς που μπορεί να κάηκαν ζωντανοί..
Και την επόμενη μέρα ένα θαύμα. Όλα γύρω στάχτη. Καμένος παράδεισος. Αλλά το σπίτι μας τουλάχιστον στεκόταν ακόμα όρθιο. Μαυρισμένο και ταλαιπωρημένο αλλά ζωντανό. Σαν να το προστάτεψε κάτι, μια ανώτερη δύναμη. Σαν να έβαλε το χέρι Του ο Θεός. Το καντηλάκι στο εκκλησάκι της αυλής μας έκειγε ακόμα. Το ανάαμε πριν φύγουμε να προσέχει το σπίτι μας.
Το είδαμε και πλαντάξαμε στο κλάμα. Ήταν σαν να μας φώναζε η Παναγία: «Δεν είστε εσείς καλύτεροι από τους άλλους. Αλλά είστε ακόμα εδώ για να κάνετε το σωστό».
Δεν ξέρουμε γιατί σωθήκαμε. Και δεν τολμάμε να το χαρούμε. Γιατί γύρω μας όλα κάηκαν. Και η ψυχή μας κάηκε μαζί τους. Κουβαλάμε αυτό το βάρος μέσα μας και θα το κουβαλάμε πάντα. Και το λέω με δάκρυα στα μάτια.. δεν αισθανόμαστε τυχεροί. Αισθανόμαστε συντρετριμμένοι. Γιατί η σωτηρία μας είναι η αφορμή να αγαπήσουμε περισσότερο, να προσφέρουμε περισσότερο, να γονατίσουμε μπροστά στον Θεό και στους ανθρώπους και να πούμε: « Είμαστε εδώ, όχι για να σωθούμε, αλλά για να σταθούμε δίπλα σε όσους δεν τα κατάφεραν
Και μέσα σε αυτόν τον πόσο, μέσα σε αυτό το πένθος, κάποιοι τολμούν να βγάζουν χολή και ψέμα. Αναίσχυντα. Χωρίς κανέναν σεβασμό προς τους ανθρώπους που έμειναν δίχως στέγη.
Βγάζουν φήμες ότι πληρώσαμε βυτιοφόρα να σώσουν μόνο το σπίτι μας, ότι οι πυροσβέστικές πήγαν εκεί μόνο για εμάς, ότι δόθηκαν πολιτικές εντολές, ότι ο νονός μου έσωσε τους «δικούς του». Αίσχη. Ντροπή. Συκοφαντίες που ξεπερνούν κάθε όριο ηθικής εξαθλίωσης.
Αυτά δεν είναι απλώς ψεύδη. Είναι ιεροσυλία απέναντι στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν. Είναι βλασφημία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Είναι χτύπημα σε μια κοινωνία που ακόμα καπνίζει από τις στάχτες της.
Και σε αυτό το χτύπημα η απάντηση είναι μία: Όχι, δεν θα σιωπήσουμε. Σε όσους παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο, έχω να πω μόνο ένα πράγμα. Ντροπή σας. Μάθετε πρώτα τι σημαίνει να χάνεις τον ύπνο σου βλέποντας να καίγονται οι κόποι της οικογένειάς σου και μετά μιλήστε.
Μάθετε τι σημαίνει να προσέυχεσαι για όσους χάθηκαν κι όχι να ψάχνεις ενόχους στα λόγια και όχι στις πράξεις. Μάθετε τι σημαίνει να ζεις θαύμα και να ντρέπεσαι που σώθηκες, ενώ άλλοι χάθηκαν.
Η βάφτιση της κόρης μας ήταν προγραμματισμένη εδώ κι έναν χρόνο. Με πάνω από 300 ανρθώπους που ταξίδεψαν από κάθε γωνιά του κόσμου. Αμερική, Αυστραλία, Ελλάδα, Κύπρο για να είναι κοντά μας, με τεράστι απροετοιμασία, προσωπικά έξοδα του κάθε καλεσμένου, ανθρώπων και εταιρειών που δούλεψαν σκληρά κάνοντας έξοδα που είναι κρίμα να πάνε χαμένα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις ανθρώπων του μεροκάματου που προσπαθούμε να στηρίζουμε ολόχρονα με κάθε ευκαιρία, με την ανάγκη αυτό το παιδί, που έκλεισε έναν χρόνο ζωής, να πάρει επιτέλους το φως του Θεού.
Σκεφτήκαμε σοβαρά να ακυρώσουμε τη βάφτιση της Ιωάννας Μελωδίας. Δεν μπορούσαμε.
Δεν το επιτρέπουν ούτε οι συνθήκες, ούτε ο σεβασμός στους ανθρώπους που ήδη ταξίδεψαν κι έκαναν τόσα έξοδα από το υστέρημά τους για εμάς. Θα την κάνουμε. Με βαριά καρδιά.
Μα δε σταματάμε στιγμή να σκεφτόμαστε τη Λεμεσό, την Κύπρο μας. Και κάθε άνθρωπο που υπέρφερε.
Ο πόνος όσων έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς ανθρώπους, χωρίς ελπίδα, είναι και δικός μας πόνος.
Ούτε ειδική μεταχείριση υπήρξε, ούτε «σωτήρες», ούτε τίποτα. Υπήρξε απλώς η Πίστη μας. Και η Παναγία. Κι αυτό μας συντρίβει περισσότερο, γιατί νιώθουμε ευθύνη να σταθούμε δίπλα στους πληγέντες και να προσφέρουμε ότι μπορούμε. Όχι με λόγια. Με πράξεις.
Γι’ αυτό δεσμευόμαστε, δημόσια, πως με όποιον τρόπο μπορούμε, προσωπικά, ηθικά, υλικά, όπως κάνουμε ήδη από την πρώτη στιγμή, θα σταθούμε δίπλα σε κάθε οικογένεια που επλήγη.
Γιατί αυτό είναι το καθήκον μας. Και γιατί δεν θα ησυχάσει η συνείδησή μας αν δεν μμετατρέψουμε τη σωτηρία μας σε ελπίδα για τους άλλους. Αυτές τις μέρες δεν χρειάζεται ούτε φθόνος, ούτε μικροπρέπεια, ούτε λαϊκή καχυποψία.
Χρειάζεται ανθρωπιά. Σεβασμός. Προσευχή. Και αλήθεια. Και σε όσους συνεχίζουν να διαστρευλώνουν την πραγματικότητα, να συκοφαντούν, να σπέρνουν δηλητήριο…σας εύχομαι, ειλικρινά, να μη χρειαστεί ποτέ να ζήσετε αυτό που ζήσαμε εμείς, για να καταλάβετε τι σημαίνει να βλέπεις τη φωτιά να πλησιάζει το σπίτι σου και να νομίζεις πως όλα τελείωσαν και πως δεν έχεις ούτε τα βασικά να προσφέρεις στο παιδάκι σου και τη γυναίκα σου.
Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε, να σηκώσουμε μανίκια και να βοηθήσουμε όσους μας έχουν πραγματικά ανάγκη. Ελπίζω το ίδιο να πράξουν και οι αρμόδιοι. Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν αν θέλουν να λέγονται ακόμα άνθρωποι.
Και για τελευταία φορά. Σταματήστε να γράφετε ότι μπούρδα σας κατέβει στο μυαλό και όση ώρα αφιερώνεται κάποιοι γνωστοί άγνωστοι να γράψετε τα απαίσια ψεύδη και τις ντροπιαστικές συκοφαντίες σας που μόνο αηδία προκαλούν, αφιερώστε την στο να βοηθήσετε τους πυρόπληκτους.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους που γίνεστε δέκτες τέτοιων ανυπόστατων συκοφαντιών… Σταματήστε να διαβάζετε. Σταματήστε να σχολιάζετε και να κουστομπολεύετε. Σταματήστε να πιστεύετε ότι σας σερβίρουν. Γίνεστε ίδιοι με το τέρας. Και δεν σας αξίζει. Σε κανέναν δεν αξίζει.
Ας καταθέσουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό. Και όλα θα πάνε καλύτερα. Και έτσι θα πάμε μπροστά. Το νησί μας θα καταφέρει. ¨Εχει επιβιώσει πολλάκις και ξέρει. Κι οι άνθρωποί του είναι δυνατοί, καλόψυχοι , φιλεύσπλαχνοι. Σας ευχαριστούμε για τα αμέτρητα μηνύματά σας, την αγάπη και την υποστήριξή σας.
Ευχαριστούμε τους ανθρώπους για την ανθρωπιά. Τα λόγια σας και η συμπαράστασή σας, σας κάνουν να ξεχωρίζετε από τους υπόλοιπους, τους ανώνυμους, το πλήθος. Αυτά από εμάς. Με συντριβή, με σεβασμό, με πίστη και με ένα «Δόξα ττον Θεό», τίποτα άλλο»
