Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πάντα μια ατζέντα, σημειώσεις με χρωματιστούς μαρκαδόρους, reminders στο κινητό και έναν μυστηριώδη τρόπο να προλαβαίνουν τα πάντα. Μοιάζουν υπερβολικά οργανωτικοί, ή καλύτερα, σαν να έχουν το χάος υπό έλεγχο. Κι όμως, πίσω από αυτή τη φαινομενική ψυχραιμία, κρύβεται συχνά ένα μυαλό που αγωνίζεται να ησυχάσει.

Η οργάνωση, για όσους βιώνουν έντονο άγχος, δεν είναι απλώς μια συνήθεια. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Είναι η προσπάθεια να μπει τάξη σ’ έναν κόσμο που μέσα τους μοιάζει λίγο ανεξέλεγκτος.

Το άγχος αγαπά τη βεβαιότητα

Το άγχος τρέφεται από το απρόβλεπτο. Και όταν κάποιος ζει με αυτό, κάθε μορφή ελέγχου μοιάζει λυτρωτική. Έτσι, η οργάνωση γίνεται ένα είδος άμυνας απέναντι στην αβεβαιότητα.

Οι λίστες, τα προγράμματα και οι λεπτομερείς σχεδιασμοί δεν είναι απλώς εργαλεία παραγωγικότητας. Είναι τρόποι να κρατιέται το μυαλό απασχολημένο, να προλαμβάνεται η επόμενη κρίση, να διατηρείται η ψευδαίσθηση ότι «όλα είναι υπό έλεγχο».

Unsplash

Αυτή η ανάγκη για τάξη συχνά δεν έχει να κάνει με τελειομανία. Έχει να κάνει με το να νιώθει κάποιος ασφαλής.

Πίσω από το πρόγραμμα, ένα ευαίσθητο μυαλό

Οι άνθρωποι που φαίνονται πάντα οργανωτικοί συνήθως έχουν αναπτύξει έντονη ενσυναίσθηση, αντοχή και διορατικότητα. Ξέρουν πώς να προβλέπουν καταστάσεις, πώς να αποφεύγουν λάθη, πώς να σκέφτονται δέκα βήματα μπροστά. Όχι γιατί είναι ψυχροί υπολογιστές, αλλά γιατί έτσι έμαθαν να προστατεύουν τον εαυτό τους.

Η λεπτομέρεια δεν είναι τυχαία. Κάθε μικρό σημείωμα, κάθε πρόγραμμα, κάθε plan B είναι ένα μικρό καταφύγιο. Ένα «αν κάτι πάει στραβά, τουλάχιστον θα ξέρω τι να κάνω».

Η κούραση της τελειότητας

Όμως, πίσω από αυτή την ανάγκη να είναι όλα τακτοποιημένα, υπάρχει και μια βαθιά κόπωση. Η οργάνωση μπορεί να κουράζει όταν γίνεται μόνιμη άμυνα. Κάποιοι που φαίνονται «πάντα έτοιμοι» μπορεί μέσα τους να αισθάνονται διαρκώς στο όριο.

Και κάπου εκεί έρχεται η ισορροπία. Το να θυμηθεί κάποιος ότι η ζωή δεν χρειάζεται να είναι απόλυτα οργανωμένη για να έχει ροή. Ότι επιτρέπεται να μην έχει απαντήσεις για όλα. Και ότι η αληθινή ηρεμία δεν βρίσκεται στην τέλεια ατζέντα, αλλά στη στιγμή που αφήνει κάτι να πάει όπως πάει.

Unsplash

Η τρυφερή πλευρά του άγχους

Ίσως, τελικά, όσοι φαίνονται υπερβολικά οργανωτικοί να είναι οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που φοβούνται να απογοητεύσουν, που θέλουν να τα έχουν όλα υπό έλεγχο για να νιώσουν ότι δεν θα πληγωθούν ξανά.

Κι αυτή η τρυφερότητα είναι που κάνει την οργάνωσή τους τόσο γοητευτική. Γιατί πίσω από τα προγράμματα και τις λίστες, κρύβεται ένας άνθρωπος που απλώς προσπαθεί να βρει ειρήνη μέσα στο χάος.

Και τελικά…

Η οργάνωση δεν είναι πάντα δείγμα πειθαρχίας. Μπορεί να είναι δείγμα φόβου, ανησυχίας, ανάγκης για σταθερότητα. Αλλά είναι και ένα δείγμα δύναμης. Γιατί δείχνει ότι κάποιος, παρά το άγχος του, συνεχίζει να προσπαθεί. Και ίσως αυτό να είναι το πιο αξιοθαύμαστο απ’ όλα.