Σπάνια η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ποστάρει κάτι απλά για να ποστάρει. Η τραγουδίστρια στα Social της συνήθως κάνει ψαγμένα ποστ με μεγάλα κείμενα που γράφει η ίδια εμπνευστικά για εκείνη και με μηνύματα για τους followers της.
Έτσι είναι και ως άνθρωπος. Καλλιτεχνική και ψαγμένη. Οπότε γιατί στο προφίλ της στα Social να δείξει κάτι άλλο. Πιο συνηθισμένο. Κάθε της σχεδόν ανάρτηση είναι σαν λογοτεχνικό δοκίμιο. Με τις σκέψεις της αναλόγως με αυτό που ζει εκείνη τη στιγμή, Γιατί η Ελεωνόρα βρίσκει έμπνευση παντού, αλλά κυρίως όπου υπάρχει νερό. Η θάλασσα, τα ποτάμια, οι λίμνες, είναι η αδυναμία της.
Και η περιοδεία της ανά την Ελλάδα με σταθμούς σε πάρα πολλά πανέμορφα μέρη η αφορμή για γράψιμο. Ακόμα και μια πόζα σε μια αραγμένη βάρκα σε ένα γραφικό λιμάνι. Σαν αυτό που έβαλε χθες γράφοντας;
" Παίζω στην βαρκούλα και περιμένω το δειλινό.
Την ώρα που η θάλασσα ανασαίνει αλλιώς.
Τα χρώματα απλώνονται σαν μυστήριο, το μπλε γίνεται χρυσάφι, το ροζ σβήνει σιγά σιγά μέσα στο μωβ, κι ο ορίζοντας μοιάζει να κρατάει την ανάσα του.
Οι άλλες βάρκες δίπλα μου ετοιμάζονται σιωπηλά. Τα δίχτυα στοιβάζονται, τα φώτα ανάβουν δειλά, κι ένας ρυθμός ξεκινά που δεν χρειάζεται λόγια. Είναι η τελετουργία της νύχτας: η θάλασσα παραδίδεται στους ανθρώπους που την ξέρουν, κι εκείνοι της εμπιστεύονται την αγωνία και την ελπίδα τους.
Μέσα σε αυτή τη στιγμή, όλα μοιάζουν ισορροπημένα: το φως που φεύγει, το σκοτάδι που έρχεται, κι εμείς που στεκόμαστε ανάμεσά τους, μάρτυρες μιας ομορφιάς που δεν κρατά, αλλά πάντα επιστρέφει".
Την ώρα που η θάλασσα ανασαίνει αλλιώς.
Τα χρώματα απλώνονται σαν μυστήριο, το μπλε γίνεται χρυσάφι, το ροζ σβήνει σιγά σιγά μέσα στο μωβ, κι ο ορίζοντας μοιάζει να κρατάει την ανάσα του.
Οι άλλες βάρκες δίπλα μου ετοιμάζονται σιωπηλά. Τα δίχτυα στοιβάζονται, τα φώτα ανάβουν δειλά, κι ένας ρυθμός ξεκινά που δεν χρειάζεται λόγια. Είναι η τελετουργία της νύχτας: η θάλασσα παραδίδεται στους ανθρώπους που την ξέρουν, κι εκείνοι της εμπιστεύονται την αγωνία και την ελπίδα τους.
Μέσα σε αυτή τη στιγμή, όλα μοιάζουν ισορροπημένα: το φως που φεύγει, το σκοτάδι που έρχεται, κι εμείς που στεκόμαστε ανάμεσά τους, μάρτυρες μιας ομορφιάς που δεν κρατά, αλλά πάντα επιστρέφει".
