Σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά της posts, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μοιράστηκε στο Instagram φωτογραφίες της με μαγιό, από το ποτάμι του Αχέροντα. Το βλέμμα της ήρεμο, τα λόγια της ποιητικά. Η ίδια δε βούτηξε μόνο στο νερό, αλλά και μέσα της.
Το ποτάμι, οι μύθοι και η νέα αρχή
Με φόντο το βουνό, τις σκιές από τα πλατάνια και τα νερά που κυλούν πλάι στα βράχια, η ίδια στάθηκε στο φυσικό τοπίο του Αχέροντα για να κάνει κάτι πολύ πιο βαθύ από μια καλοκαιρινή εξόρμηση. «Το ποτάμι με το όνομα βαρύ, φορτωμένο μύθους και περάσματα», έγινε ο τόπος μιας εσωτερικής κάθαρσης, όπως γράφει η ίδια.
«Μέσα του δεν βούτηξα μόνο το σώμα, μα και σκέψεις, φόβους, βάρη»
Η λεζάντα της δε μοιάζει με καμία άλλη. Δεν περιγράφει απλώς μια στιγμή διακοπών. Περιγράφει ένα βίωμα, ένα «άδειασμα» από ό,τι περιττό και σκοτεινό. «Εκεί όλα μικραίνουν. Οι σκέψεις, οι ρόλοι, οι βιασύνες. Αφήνεσαι», γράφει, με το νερό να γίνεται σύμβολο και εργαλείο για να «καθαρίσεις χωρίς να το επιδιώκεις».
Μια Ελεωνόρα πιο γήινη από ποτέ
Οι φωτογραφίες της, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, την δείχνουν να κάθεται πάνω στους βράχους, βρεγμένη από το παγωμένο νερό. Χαμογελαστή, ελεύθερη, σχεδόν παιδική. Οι εικόνες και τα λόγια της συνθέτουν μια Ελεωνόρα περισσότερο ανθρώπινη. Γνήσια. Ήρεμη.
Εκεί που το νερό είναι «σχεδόν ιερό»
Ο Αχέροντας, αυτό το ποτάμι με τη μυθολογική βαρύτητα, γίνεται στα λόγια της ένας καθρέφτης. Όχι του προσώπου, αλλά του μέσα κόσμου. «Ό,τι δεν χρειάζεται, το παίρνει το ρεύμα», γράφει. Και κάπως έτσι, η ανάρτησή της γίνεται όχι απλώς όμορφη, αλλά απαραίτητη.
Όσα έγραψε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη στην ανάρτησή της
«Ο Αχέροντας.
Ποτάμι με όνομα βαρύ, φορτωμένο μύθους και περάσματα.
Ανάμεσα σε πλατάνια και βράχια, ανάμεσα σε νερά που κυλούν.
Το φως παίζει με τις σκιές, και η σιωπή δεν είναι ποτέ απόλυτη.
Είναι γεμάτη ήχους.
Μια αίσθηση γης που γνωρίζει.
Εκεί που το νερό είναι σχεδόν ιερό.
Παγωμένο σαν αλήθεια,
και καθαρό σαν νέα αρχή.
Μέσα του δεν βούτηξα μόνο το σώμα,
μα και σκέψεις, φόβους, βάρη.
Και τα άφησα να φύγουν.
Ό,τι δεν χρειάζεται,
το παίρνει το ρεύμα.
Εκεί, όλα μικραίνουν.
Οι σκέψεις, οι ρόλοι, οι βιασύνες.
Αφήνεσαι.
Καθαρίζεις χωρίς να το επιδιώκεις.
Εκεί κάτι σε καθηλώνει.
Όχι επειδή φοβάσαι.
Αλλά επειδή θυμάσαι.»
