Με τον Βάλε, τον λατρεμένο του σκύλο στο πλευρό του βρέθηκε στην πρεμιέρα της εκπομπής του ΣΚΑΙ, «Pet Stories» ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλώντας στη Νίκη Ζαρκάδα για αυτή τη σημαντική σχέση ζωής που έχει αναπτύξει μαζί του εδώ και 15 χρόνια.
-¨Εχουμε έρθει σήμερα εδώ για να μας μιλήσετε για τη σχέση σας με τον Βάλε που μετράει πολλά χρόνια νομίζω…
«Μετράει 15 και πια … Αλλά όχι μόνο με τον Βάλε, γενικά για τη σχέση με τα ζώα που είναι πολύ σημαντική, λυτρωτική, ψυχοθεραπευτική. Έχει όλα τα καλά μόνο. ¨Εχει πειθαρχία, σε φέρνει αντιμέτωπο με πράγματα που μπορεί στη ζωή σου να μην έχεις, επικοινωνία… Αρκεί να μπορείς να πάρεις την ευθύνη»
-Ο Βάλε ήταν ο πρώτος σκύλος που μπήκε στη ζωή σας;
«Οι γονείς μου πάντα είχαν σκύλους, ο Βάλε ήταν ο πρώτος σκύλος που είχα εγώ είχα την απόλυτη ευθύνη του»
-Κι αυτό πότε ξεκινάει;
«Ξεκινάει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου το ’10 όπου περνάω διάφορα μεταβατικά στάδια με τον εαυτό μου, όπου παράλληλα ξεκινάω και περιοδεία, οπότε ο Βάλε μετά τις 40 μέρες με ακολούθησε σε μια μεγάλη θεατρική περιοδεία. Εχει ζήσει μια ζωή που άλλοι σκύλοι θα ονειρευόντουσαν να την περάσουν»
-Γεμάτη εμπειρίες…
«Μόνιμα ταξίδια, εμπειρίες…»
-Πολύ τέχνη σίγουρα…
«Αν επηρεάζεται γιατί νομίζω ότι είναι πολύ πιο «έντεχνος» από μόνος του. Γιατί η ομορφιά του κρύβεται στην αθωότητά του και νομίζω όλα τα ζώα ο Θεός τα έπλασε με όλα αυτά που λείπουν στους ανθρώπους»
-Δηλαδή τι μας λείπει;
«Πολλά πράγματα. Βαθύτερη ενσυναίσθηση, αφοσίωση, αληλλεγγύη, συγχώρεση… Πράγματα που νομίζω τα κατακτάς όταν μεγαλώνεις».
-Ορίζετε κι εσείς τις εποχές της ζωής σε πριν έρθει ο Βάλε και μετά;
«Όσον αφορά το κομμάτι του σκύλου, ναι. Δηλαδή όσον αφορά το κομμάτι της σχέσης μου με τον Βάλε, πάντοτε υπάρχει μια αλλαγή γιατί σίγουρα με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με έχει κάνει πολύ πιο ενεργό το συναίσθημά μου.
Μου επιβεβαιώνει άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι δικό μας και ότι ο χρόνος που μας μένει σε αυτή τη ζωή πρέπει να τον ζούμε εμπράκτως με συναισθήματα και ενέργεια σωστή. Ανακαλύπτει ακόμα και τώρα, αναξάρτητα από εμάς, το πόσο πρέπει να σεβόμαστε όλες τις ηλικίες, όλα τα πράγματα»
-Αυτή τη σχέση πώς θα την περιγράφατε;
«Το ευχαριστώ που με συγχωρεί κατ’ αρχάς γιατί λείπω…. Τώρα που έχεει μεγαλώσει και έχει κουραστεί νομίζωαπό τις περιοδείες, Αυτή τη σχέση την περιγράφω ως ιδανική. Όποιος δεν έχει ζήσει μια τέτοια σχέση αδικεί ένα κομάτι συναισθηματικής ωριμότητας που μπορεί να έρθει πολύ πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη σχέση στη ζωή του»
-Και τώρα που έχουν περάσει πια τα χρόνια και φαντάζομαι μοιραία σκέφτεστε κι εσείς το τέλος, υπάρχει κάποια εξοικείωση;
«Όλοι οι άνθρωποι… Ο κύκλος είναι κύκλος, αλλά καμία εξοικείωση. Η απώλεια νομίζω ότι είναι το πιο σπουδαίο μάθημα στους ανθρώπους και για τον εαυτό τους και για όλα τα πράγματα. Να είσαι παρών στον χρόνο που πρέπει. Μόνο χαρές μου έχει δώσει και περισσότερο νομίζω τον έχω στενοχωρήσει εγώ παρά ο ίδιος εμένα»
-Από την απουσία σας;
«Μπορεί και από τη λάθος συμπεριφορά μου. Γιατί κι εγώ ήμου ανώριμος να καταλάβω αρκετά πράγματα τα έμαθα μαζί του»
-Έχω ακούσει να λέτε ότι «κλέψατε» από εκείνον το βλέμμα στο «Έτερος Εγώ»
«Τον παρατηρούσα, είναι η χαρά μου να παρατηρώ τα πάντα. Προσπάθησα να συμπεριλάβω αυτή την αγνότητα στο βλέμμα αλλά δεν νομίζω ότι τα κατάφερα, ο Βάλε είναι πολύ καλύτερος από μένα»
-Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει στενή σχέση με ένα ζώο, το ότι δεν το σέβεται;
«Αυτό ξεκινάει από ότι δεν σέβεται τον εαυτό του.. Δεν σέβεται ούτε τον συνάνθρωπό του. Ότι κάνεις σε ένα ζώο ουσιαστικά το κάνεις και στους ανθρώπους γύρω σου»
-Αν ο Βάλε ήταν ένας καθρέφτης δικός σας τι θα μας πρόδιδε για εσάς που δεν το ξέρουμε;
«Πόσο παιδί μπορεί να γίνω, πόσο βαθιά ανώριμος είμαι σε πολλά πράγματα. Πόσα ερωτηματικά δημιουργώ στον εαυτό μου τον ίδιο για να ανακαλύπτω κάτι πιο ενδιαφέρον την επόμενη»
-Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε τι χαρακτήρας είναι ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσατε;
«Παιχνιδιάρης, αγαπησιάρης, αγκαλίτσας, ήσυχος, πιστός, όλα αυτά τα όμροφα συναισθήματα που ουσιαστικά ανακαλύπτεις κι εσύ ο ίδιος ότι τα έχεεις μέσα σου, απλά μες στη δίνη του χρόνου καμιά φορά ξεχνιέσαι. Σε παίρνει λίγο η μπάλα…»
-Μια από τις γλυκές στιγμές που έχετε ζήσει μαζί και μπορείτε να μοιραστείτε…
«Όταν έκανα το χειρουγείο στη μέση μου πριν από 8 χρόνια έπρεπε να εισαχθώ στο νοσοκομείο και κράτησε τρεις μέρες. Είχε έρθει η μητέρα μου από την Αγγλία να βοηθήσει γιατί ήμουν ανήμπορος σχεδόν να περπατήσω για ένα διάστημα καιμου έλεγε ότι το σκυλί δεν τρώει, όσο ήμουν στο νοσοκομείο.
Όταν επέστρεψα μου έκανε δυο χαρές και πήγε κι έφαγε όλο το μπολ… Έδινε ένα σημάδι ότι συμπάσχει, σαν να ήξερε με έναν τρόπο»
